LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ni nin revidos ankoraŭ centfoje pro tio ke mi, laŭkelktempe, kaj ŝi, ĝisfine,
plividis oportunecojn por realigi nesekretan, kvankam ne pale diritan, revon:
vivi kune por ĉiam.
Katarina estis la nomo kiun mi prononcis kun vera allogo dum ŝi kateniĝis
el mia allogo. Ni fariĝis ne plu kapablaj vivi unu sen la alia. Ŝi estis dolĉa,
pasia, forgesema pri si mem, el ŝia eno displitiĝis sentoj tute por mi, miavice
fascinita.
Sed neniam ni plenumis la komunan revon, ĝermitan malgraŭ niaj komunaj
ekproponoj, vorte sed ne fideme diritaj, ekskludi definitivajn sentimentalecajn
implicojn: miaj ne junaj sed senspertaj jaroj ankoraŭ konfuzis amon
kun fascino, plezuriĝa pariĝo kun sento de amo: ĉio je mia flanko fariĝis vice
kaj vice nur pli sensema ol senthava kaj sopiranta pli al ŝia korpo ol al ŝia animo;
kaj kiam ankaŭ la kontentiĝo de la deziro kvietigis superregon, la rilatoj
malintensiĝis. Ekkonsciiĝinte pri tio, ŝi malpleniĝis je ĉio bela ekperdante vivecon
en la gestoj kaj parolado kvazaŭ stuporita en definitiva apatio; el ŝia silento
antaŭ mia nepotenco konsoli travideblis iu sufero el kiu speguliĝis ĉiu
doloro de l’ mondo, kies impreso neniam malaperos. Ŝiaj, tiom admiritaj de
mi, svelteco kaj velkeco fariĝis flegmo kaj senmieneco. Ŝi ne eĉ provis revivigi
kion ŝi vidis en mi forperdiĝinta. Mi maltrafis la lastan interkonsentitan
rendevuon: mi, etanime, ne kuraĝis refirmigi aŭ kompate falsi mian decidon, ene
de mi, kaj observi ŝian suferan vizaĝon. Eble eĉ ŝi ne kunportis sian seniluziiĝon
ĝis tiu rendevuejo.
Nun mi pensiulas feliĉe, ŝajne senprobleme. Mia edzino ekde ĉiam informiĝis
pri tiu mia ama parentezo kaj kiam mi parolis pri tiu virino, ŝi montris
indulgi al miaj pensoj, tiom pli konsenteble, ke miaj aktualaj sentoj estis kneditaj
nur el deziro scii ĉu ankaŭ ŝi alvenis fine al sia feliĉo aŭ ĉu ŝi restis ankoraŭ
en tiu sufero, eĉ post dudek kvin jaroj, tioma fakte estas la tempo pasinta.
Fine mi kaj mia edzino, aspekte turisme, reale por kvietigi mian anksiecon
kaj eble ankaŭ sentojn de kulpo, veturis ducent kilometrojn. Kelkajn tagojn pli
frue mi jam kontrolis en la telefonlibro, sed ŝia antaŭnomo kun familia nomo
mankis tie. Ĉu malbona aŭguro aŭ ĉu signo, ke ŝi nun havas alian familian nomon,
laŭ mia espero?
Alveninte al la okmilanima urbeto, ni instaliĝis en la sola hotelo kaj tuj piediris
al la direkto de ŝia domo: tiu devas esti izolita, ĉirkaŭata de ĝardeno sur
kiu alrigardas la fenestro de la ĉambro destinita al mi ĉiun duan semajnon kiam
laboro de komercagento envicigis tiun regionon en la listo da miaj taskoj. Tiu
fenestro, kies sojlo, je ĉiu mia reveno, tegita je amsignifaj florvazoj iom post
372