LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
garde ekpaŝis flanke de la fervojo.
La sekvo de tiuj decidoj estis nekredebla konvulsia hastado kaj la sekvo de
tiu nervoŝira hastado kluĉis fuŝaĵon post fuŝaĵo kun suferoj por ni kaj por aliaj.
Ni intencis kaŝiĝi je ĉiu trajnopasado kaj, ĉe la unua stacidomo fora de
nia loka milita jurisdikcio, surtrajniĝi en la direkto de la Friula nordorienta regiono,
ne malproksima de la konvento-studentejo de Ĝemona. Laŭ tiu plano
ni kondutis ĉe la unua kaj dua trajnpasado; sed la tria fervoja konvojo, en la
direkto de Udine (Ùdine, ĉefurbo de Julia Veneto, nordorienta Italujo), bremse
malrapidigis la kuron kaj haltis ĝuste antaŭ nia trakreskaĵa kaŝejo: ni spertis
teruran momenton. Ni ekinformiĝis tuj poste, de la pasaĝeroj trakamparen
forkurantaj el la vagonaro por sin ŝirmi kontraŭ alarmsignalitaj eblaj elaeraj
bombado kaj mitralado, ke la trajno haltis eksterstacidome ĝuste por ne fariĝi
homŝarĝita trafebla celo de angla-usonaj ĉasaviadiloj senlace pretaj mitrali aŭ
bombi ion ajn similan al truptransportiloj, pri kies minaca proksimiĝo nin avizas
la febla sed insista eltrajna fajfado. Aviadiloj elrampis fore, en la ĉielo, direkten
al norditalaj okcidentaj urboj. Duobla pli akuta fajfado, post kelka
horo, anoncis la restarton.
Tiupunkte ni alprenis senprudentan, „mempafan“ decidon. Kial ne profiti
ankaŭ ni je tiu trajno, sur kiu jam resupreniras homoj revokitaj de la trajnfajfado,
kaj kial ne iel eviti terpavimajn kaj polvajn stratojn, des pli ĉar, laŭ pasaĝeroj,
trajnkontrolistoj ne vidiĝas kaj okaze de bombadminaco ili estos prizorgantaj
en aliaj pli urĝaj aferoj? Niaj personaj surŝultraj posedaĵoj kun okazaj
nutraĵoj pezas malmulte, sed pezas. Kvankam endubigitaj pro ekscesoj de necertecoj,
ni decidis surtrajniĝi.
Gapaj rigardoj de la ĵusaj envagonirintoj kunpelis nin deklari nian identecon
ĉar inter la gvatantaj vojaĝantoj susuris voĉo ke ni estas judoj. “Nur hebreoj
rajtas esti dispensitaj el militservo eĉ se tiom junecaj”. Kaj tio pormomente
al mi ŝajnis envienda privilegio pri kiu ni ankoraŭ ne aŭdis kaj do ne
pritaksis, malgraŭ la bibliotekaj gastkaŝitoj. Kiam kunligiĝis, post kelkaj minutoj,
en mia menso malcivitaniĝo kun malindeco militservi kaj forigo el la
armeo, mi dubis ĉu la amase envagonaj babilantoj almenaŭ vage perceptis
tian ligon aŭ male vere konfuzis persekuton kun privilegio.
Ni ekemis akcepti ankaŭ la konsilon resurmeti la religian veston ĉar per ĝi”vi
plifidendas kaj pli sensuspekte povas profiti”, protektcele insinuis iuj virinoj
sin patrine montrantaj animhavaj, kion ni komprenis nur en la sekvo de la
eventoj.
82