LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ke preskaŭ ĉiusemajne, post taŭga preparo, klasoj laŭvice vizitu ĝin kaj aŭskultu
miajn eksplikojn: rezultis alloga kavalkado tra la mezepoko. Miaj lernantoj
akurate kaj diligente skizis surpapere la surmurajn desegnaĵojn de la senmorteraj
eksteraj ŝtonoj, certe iam forŝiritaj de la rivera tavolo kaj formantaj kaj
jam iom malkompatigitaj pro terenaj dismovoj, paŭsis ankoraŭ brilajn enajn
religiajn pentraĵajn simbolojn, naive esprimitajn de kampara popolo marĝene
de dudekmetra kruto, kiuj poste fariĝos studobjektoj de ne nur pri religia disciplino.
Okazos jarojn poste ke, ĉe plej dotitaj lernantoj, el tiuj historiaj freskoj
kaj stilizitaj sed vivigitaj simboloj kreiĝos priskribo pri la travivo de la
mezepoka kampara vilaĝo dum la vivstilo kaj pensmaniero de tiutempuloj fariĝos
vojo por abiturientekzameno.
Kaj el la lernejo informoj kaj bildigoj de malkovroj ene kaj ekstere de la
Pieve (Piève, laŭ popola antikva nomo el la latina “plebs = plebo”: preĝejo
de glebservutula kampara populaciero administre sendependa de urbaj aŭ najbaraj
civilaj kaj religiaj administracioj, paroĥa ĉefpreĝejo), florigis ankaŭ malkovrojn
de ne nur amatora serĉado fare de preskaŭ oficiala skipo de universitataj
priarkeologiaj studentoj emigitaj de la municipaj instancoj. Se la Pieve
unikas pro la pozicio kaj mezepokeco, ne malpli unikas la fervoro per kiu ankaŭ
la familiaj medioj sekvas la lernitaĵojn de siaj filoj. Samfakaj instruistoj
de lernejaj najbaraj distriktoj sin montris interesataj pri la nova didaktika sperto.
Oni admiris la didaktikajn trajektoriojn el pentraĵaj freskaj kristanaj simboloj
al la realo simbolata, ĉiam enkadre de ministeriaj programoj, kiuj dekretas
kulturaĵojn el katolikismo, ne katolikismon el kulturaĵoj. Tiu admiro baldaŭ
moniĝis en estimon kaj kunlaboradon flanke de la instruistoj, kiuj ne malmulte
gajnis el novaj vidpunktoj pri la katolika religio, kies penstradicio jam originigis
tiun kaj similajn monumentojn. Ĝuste ankaŭ tio estis mia celo, pli intensa
certe ol la konkero de ilia estimo. Estimo vekis scivolemon, scivolemo
konversaciojn kaj konscion pri fruktodoneco, kiam ne nepreco, de pli ekzakta
envido en la “religian sferon” antaŭ ol pri ĝi juĝi.
Ĉiujare ĉio finiĝis per ekspozicioj de la desegnaĵoj reproduktantaj la “pievajn”
freskojn fantazie revigigantaj tiuepokajn vivscenojn en la antaŭpreĝeja placo
porokaze imagita merkato en kiu iam vendistoj kaj ŝakrantoj vere ofertadis
varojn al kamparanoj vestitaj laŭ tiuepokaj moroj...
Marĝene diratu ke la alternativa oferto, la tieldifinita “mondkoncepteca
instruado” anstataŭanta, por lernantoj ĝin elektintaj, la prireligian informadon,
tute perdis aliĝintojn kiuj premis por transpasi al “religihoro”. Iom ŝerce
325