LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
balotoj. Tempon kaj perdojn kaj penojn kostis la malefikiĝo de tiu dekreto!
Mi kun aliaj klerikoj, civilveste maskitaj, superkovris noktatempe vastajn
ĉirkaŭaĵojn de la konvento, kaj aliloke, per manifestoj invitantaj voĉdoni por
la DC (= Kristana Demokratio): en unu el ili homa figuro enpensiĝanta kvatas
skribaĵon: “en balotejo min vidas Dio, ne Stalino”. Ĝuste tiu ĉi elvokis plej
akrajn protestojn ĉar Dio aspektis hoko por naivuloj. Al la eventualaj anatemuloj
ni digne sinpraviĝis, ke la eklezio ne enmiksiĝas en tiujn aferojn kaj ke
ĝi partianiĝas senpartie (!) kaj ke neniu partio prioritatas ĉe ni. Se tiaj asertoj
lasis dubojn, bonŝance, jen pli korekta refuĝa defendo: ekleziuloj, kiaj civitanoj,
estas rajtigitaj de sia civitaneco esprimi sian penson kaj por ĝi kampanji.
El tiu ĉi sperto restis en mia animo precipe la ĝuo esti vestita je civilaj vestoj
kaj spiri per la tuta sensaro spontanan liberigan etoson, preskaŭ emancipiĝon
el klaŭstra opresado. Partopreni en antaŭbalotaj mitingoj aŭ politikaj konvenoj
ne estis permesite sen speciala superula konsento, sed mia protagonistemo,
oratora kaj publikdebata, intense rafiniĝis tra, ene de mi mem, fantaziaĵaj diskutoj,
kaj babiladoj inter ni ĝis venis la permeso, eĉ la sprono tion fari publike.
Oni rimarkis, tiam, ke en tiu akvo mi padelis kun feliĉo. Kun feliĉo ja,
escepte kiam mi devis, en mitingoj, superkrii mian kontraŭulon obstinkape
necedantan parolspacon al miaj laŭakordaj intervenoj, kaj klakantoj el la placo
min epitetis per ”reakciulo!”.
Ĉe apogeo de la balota kampanjo ni ekpratikis ankaŭ ekscite profiti la faman
individuismon de la italoj kaj morteris sloganon: “Kun komunistoj ĉio al
la ŝtato kaj al vi la senutiliĝo de viaj virtoj”. Ĉi-tiun mi uzis antaŭ areto da
studentoj kiuj, preskaŭ amuzige, komentis inter si: “Tiu fratvestito krom teologion
komprenas nenion". Tiufojon ridis ankaŭ mi.
La balotan rezulton, kiu akirigis al la DC absolutan majoritaton kaj registaran
potencon, lasis kreski, iom naivece eble, en mi la konvinko pri mia nemalgrava
kontribuo por la loka venko. Sendube naiveca estis la malkaŝa vanto pri
tia konvinko.
Dum svarmiĝo de tiu propagando, fratina morto venis varbadi kunstudenton,
fratulon Kosma. Okazaĵo antaŭvidita sed same suferita. Frato Kosma jam
afekciiĝis je grava malsano jam de kvar jaroj: lia malsano lin devigis nutriĝi,
laŭ kuracistaj aŭ tradiciaj konsiloj, preskaŭ nure per kaprina lakto; ĉar dummilite
ne ĉiam facilis akiri freŝan kaprinan lakton, la konventa ekonomo proponis
kaj aĉetis kaprinon pretan melkiĝi. Juna kleriko Kosma, transloĝiĝante de
unu al alia konvento-studentejo, rendevuis ĉiam ankaŭ kun kaprino kiun, ĵusakuŝinta,
oni senigis je la naskaĵo por ke la lakto restu tute al li.
163