LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
3. Miajn sencelajn vortojn
la vento similigas al via rigardo:
ĝi min envolvas
kaj sendetene forfuĝas.
Sed mi simile
al singarda abelo, insistas
palpi la momentan punkton
por suĉi el via animo
vian nektaron.
...
4. Sed mi vere nenion havas
se ne rimorsan senkulpon
kun senpotenca emo
ŝanĝi destinon kiun mi
ne povas ŝanĝi
kaj kiun mi kaŭzis.
Mia Dio denove ŝanĝiĝas je aspektoj kaj trajtoj en mi. La Dio ĝojiga de
miaj meditoj nun devas akordiĝi kun la Dio kiu nebonvoleme dispoziciis pri
tiaj miaj kaj ŝiaj suferoj. Tia Dio kiun mi ĝis malmulte antaŭe difinis, ŝerce,
malkaŝiĝebla al miaj rigardoj nun ne plu forlogiĝantaj ĉar neaprobe konstatantaj,
riveliĝas kaŝanta siajn vojojn, senkompate rekonfirmanta, ke al li oni
devige revenu per dolora morto. Same kiel ĉiu kredanto, ankaŭ mi remetu
la celbuleton en la centron por rekomenci reordigon de la ideoj disiĝantaj; la
miaj nun konfuze penas malkonfliktiĝi kaj malfacile trovas la liberigajn vojojn
al komunikiĝo.
Albina delikate, eble puŝite ankaŭ de io sia, akute observis: “Eĉ travadi la
vivon en retrospektivo kostas! Animo balanciĝas inter sentoj de kulpa perdo
kaj de malpleno...”.
Alia sufero venis elrevigi nin, kiam la flustroj fariĝis certeco per nedeflanka
komuniko de la koncernatoj: pioniraj anoj de la klubo de depastriĝintaj familioj
kaj foje malavare stipendiintaj aktivadojn, Marta kaj Mario, paro kun
tri gefiloj, ĵus decidis unu sin separi de la alia, kaj pri la okazaĵo ni informiĝis
dum la finaj divorcaktoj. Kiel tio eblus post dek kvin jaroj? Eblis, laŭ komentoj,
pro tio ke Mario delogis, aŭ delogiĝis, eĉ gravedigis, novan revivigantan
amon, tute freŝjunecan.
376