LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
“Kvankam ne ekskluzive, tiu via provizo de figuroj-imagaĵoj amaj-nuptajgeedzaj
povus riveli tiun ĉi nekonscian virtuozon. Tiu emo natura ĉar kunnaska,
ŝajne nevenkebla, povas esti superita nur per nova emo, per alia memkreita
amo, ne trudita elekstere, sed libere elektita: en nia kazo, la persona rilato
kun Jesuo kaj ties idealoj.
“El si mem, tiu via elana metaforigemo povas funkcii kiel spiontruo por
ĝuste observi ene de vi mem kaj transiri la baraĵojn inter konscio kaj nekonscio.
La preĝo al la Sankta Spirito kaj la animmalfermiĝo kun la spiritgvidanto
dotigas je plej efikaj sondiloj por riveligi ĉu vi anstataŭas per tiaj figurplenaj
kreaĵoj kaŝitan preferon. Oni vidu ĉu tia seksa metaforigemo estas anstataŭiĝo”.
Se la pastro majstro sciintus, ke tiuj vortoj estos originantaj la reciprokeblan
esprimon inter ni: “Per kio vi anstataŭas?... Ve! vi estas anstataŭanto!...
Ĉu vi malimplike traktas la sekretaĵojn de via psika eno per vi mem aŭ ĉu vi
bezonas anstataŭoarton?”, eble li hezitintus paroli tiom senvuale. Ekstere li
rivelis nur kelke da kontraŭeco fronte al nia ada kaj ada nova lingvaĵo, sed ne
provis ĝin bridi. Pograde, ĉiukaze, el tiaj metaforoj restis preskaŭ nenio; restis,
male, la emo ĉion ŝajne spritindigi por fine ĉion, aŭ preskaŭ ĉion, kribre kaj
ekvilibre juĝi. Kun la morto de frato Kosma ĉesis, aŭ ĉu ĝi transigis sian urĝon
aliloken?, ankaŭ tia metaforigemo.
Por iom savi nian ameman kaj seksan esprimaron, krom kaj paralele kun la
tiklaĵoj kaj admonoj, oni prikonsideru la lingvaĵon de mistikuloj, kiuj, rezignante
al ama unuiĝo kun unika persono, inventis la lingvaĵon de la geedzeca
amo kun Dio mem, kie la sekseco estas certe forto kaj motoro kaj puŝo al kreado
de nova lingvaĵo, sed ne celo: la biologia-psika energio agadis, senkamufle,
kiel spirita inklino al Dio, al Kristo por energiiĝi kiel amo al ĉiuj. Nia
lingvaĵo, deveninta el farĉo el ŝercemo aŭ kaŝita sopiro, fariĝas fonto de komprenado
de la scioplena lingvaĵo de mistikuloj, en kiu brilas pli ol detenoj la
tenoj, tenoj de amikeco kaj familiareco kaj sindoneco al Dio.
La pliaĝaj klerikoj, tiuj de la tria liceo kaj teologiejo, junie lernojarfine,
promeseldiris siajn definitivajn votojn, per kiuj ili sin ligis por ĉiam al la franciskana
vivstilo. Al tiu paŝo ili sin preparis per plurtaga preĝado kaj meditado,
per spiritaj ekzercoj, laŭ religiula lingvaĵo. Al mi estas rezervita la honoro
permane teni la liturgiajn librojn dum ĉiu kandidato, tenante siajn manojn en
tiuj de la celebranto, laŭtvoĉe igas sia la formulon en la ĝenerala silento. Tra
religia silento la voĉo trakuras la preĝejajn volbojn por finiĝi sur la atentaj
oreloj de la parencaro kaj fidelularo admire ĉeestaj. Mi bone konis la votkon-
165