LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
nur de tempo al tempo preskaŭ unuhora senmova starado solece kun la penso,
ke Dio kunestadas kun mi, ene de mi kvankam ĉiam malsama ol mi; fine ankaŭ
tiun horon ekbreĉis la postaj urĝaj farindaĵoj sorbantaj tempon kaj atenton...
Alia celo, kiel jam aludite, subintencite orbitas en tiu konzerno pri la mistikulaj
verkoj. Plurfoje, en okazaj legaĵoj, mi kredis kapti konceptojn kaj situaciojn
nun troveblajn gigantigitajn en pripsikanalizaj verkoj, kiel la malkovron
de la nekonscio kia aktoro kaŝita en iuj homaj agoj kreditaj tute liberaj, la senton
de kulpo, kiun mi ĉiam prizorgis distingi el konscio de kulpo kaj rimorso,
la kolektivan subkonscion, la supozitan pruvon el neŭrobiologiaj sciencoj,
ke la plena kompreneblo pri kio okazas ene de homo estas reale neebla, ktp.
Mia revata tasko estu malkovri en mistikulaj verkoj palpilon kaj analizilon de
la homa psiko je konfirmo kaj eventuala realĝustigo de psikaj meĥanismoj
priskribitaj de la multaj psikanalizoj.
En tiu entrepreno ankaŭ familiaj kondiĉoj modlis al mi la laŭtaŭgan humuron;
la preskaŭ senzorgita farta kaj ekonomia bonstato lasis min malŝarĝita je
la penoj trovi rimedojn por havigi al mi tempon kaj financajn subtenojn por
aliri bibliotekojn kaj aĉeti librojn kaj aboni revuojn, partopreni fakajn kongresojn
foje kontribuante por ke kunvenu ankaŭ nepagipovuloj. “Homo perfekta!”,
ĝentile ironiadis Albina.
El la pensoj de tiu feliĉa, sed ne definitiva, tempo registritaj en taglibro, jen iuj
inke skribitaj.
La idealo kaj invito legebla en la fronto de la Delfa templo de dio Apo -
lono, γνώθι σαυτόν, (ekkonu vin mem), kiu lasas subkomprenigi, ke homo
tentiĝas rezigni la penon tion fari aŭ, ke tiu tasko strebas al tro arda, ricevas el
kristanismo novan limfon: ĝi atribuas al la Sankta Spirito la taskon enlumi homon
pri si mem, kvazaŭ tiu ĉi emus forviŝi sin el si mem: tendenco priskribita
jam delonge de la humanismaj psikologiaj kolektaĵoj. Konfirme de tio, eĉ la
mistikulo volis kaj serĉis spiritgvidanton kiel spegulon kiu reflektu lian internon
dum la priasketismaj verkoj malkonsilas antaŭeniĝon en la kontemplan
vivon sen psik- kaj spirit-sperta akompananto.
Se malfacilas koni sin mem, sammaniere, kaj eĉ pli, tio okazas rilate la alies
konsciencon. Helpu la tradicia interpreto de la evangelia ordono “ne kondamnu”
(Mt 7,1 kaj aliloke) proksimulojn ĉar, laŭ disvastigita interpreto, neniu
kapablas eniri alies konsciencon.
Eta parentezo ne fuŝu la sinsekvojn de la rakonta procedo. Rilate la evange-
353