LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
urbo domicilon, kies luon mi pagis per la unuaelspeza mono ricevita de la
konvento, kaj de tie ekis mia nova, post tridekjaro kaj aĝe pli proksima al la
kvindeka ol al la kvardeka, sekulariĝo, kaj vere ekspertiĝis, de kiam mi ekvolegis
reveni al la mondo, pri kompleta mondumiĝo, pli aspekta tamen ol reala.
Eta sed ĝena kverelo eksplodis kiam inter miaj personaĵoj mi inkluzivis tridek
kontinuajn metrojn de mia vasta persona, pri filozofia/antropologia kaj teologia
intertuŝiĝantaj kun diversbranĉaj sciencoj, libraro ĉar oni juĝis tiun
mian pretendon pri longa vico da klerkulturaj libroj akiritaj per almozoj de
bonfarantoj al la ordeno, maljusta kaj ŝteleca. Oportuna decido de pli alta instanco
koncedis, ke mi ne perdu, almenaŭ parte, miajn intelektajn apogilojn,
entute ĉirkaŭ mil, de mi ne nur ŝerce amatajn pli ol ĉion ajn. Sed kien ilin lokigi?
Nova kompromiso permesis, ke ili restu provizore en la konventa ĉelo.
Puŝite sur la deziratajn kaj timatajn stratojn, anstataŭ bremsi la ĝojon mi
devis elspezi energiojn por ne lasi, ke tristeco kresku aŭ greftiĝu sur mia vizaĝo
kiu jam tro ekseveriĝis. Sento de malŝarĝiĝo kaj timo kunvagadis en mia
spirito: la serĉata sendependo emas pluresti ankoraŭ vorta: kutimiĝinta ekzalti
la imagitan liberon, nun antaŭ la reala ekmergiĝo en ĝin mi ĝin sentas fremdeca,
eble pro tio ke la pasinta dumtempa laikiga sekulariĝo plu tenis umbilikan
protektan ligon kun la konvento.
Ĝuste en tiuj tagoj, ironio de la sorto, eliris el la presejo mia enketo-eseeto, per
kiu mi iam diplomiĝis ĉe la Istituto de Psikologio kaj Grafologio, pri la psikaj
kaj karakteraj trajtoj, evidentigitaj de la spontana kaj nekontrolita manskribo, de
vokiĝantoj al la pastreco. La verketo ĝuis je momenteto de atento ĉar la Istituto
di Indagini Psicologiche siaelspeze eldonis la transponon al diversaj lingvoj.
Pasante laŭvoje, facile min invadis momentaj blovoj de soleco. Fakte nun neniu
min salutas, neniu min rigardas respekteme: iam la franciskana vesto min
faris ne malplaĉa videbla kaj observebla, malgraŭ ke foje tio min senigis je
spontaneco; nun mi survojas tute sole en neserĉata soleco. Direndus, ke tiuj
solecaj paŝadoj inter sennombraj personoj inicis min al la laike sekulara vivo
sed samtempe min plenplenigis je ridinda timo blokante ĉiun iniciatemon.
Estus facile eliri el soleco, almenaŭ el tiu kruda: sufiĉus, ke mi ekfrekventu
parencojn, el kiuj pluraj delonge enurbiĝis ne diste de mi, aŭ al la nemalmultaj
amikoj kaj konatoj; sed kiel ilin konigi kaj konvinki pri la seriozeco,
kaj rajteco de mia nova socia elekto? Krom inter kontestuloj, malofte mi manifestiĝis
tia al laikoj engaĝitaj ĝuste en la religia kontesto kaj foraj el miaj
problemoj, al kiuj mi ĝis nun aperis homo serioze memengaĝita en aferoj de
eklezio kaj religie kaj konscie konvinka. Kiel komprenigi, ke la elekto, kvan-
254