LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉapitro dudekunua
Denove surseliĝinta kavaliro
Intensigante la volontulajn aktivadojn, sed senvole, Ĝino fariĝas rilatpunkto
por la maljunularo de sia kaj najbaraj paroĥaj distriktoj lin invitantaj kiel iniciatinton
de novaj aktivadoj naskiĝantaj el la religia grundo. Kune kun maljunuloj
partoprenis en liaj renkontiĝoj ankaŭ ularo malpli maljunaĝa. Al ĉiuj
ŝajnis, kaj eble ankaŭ al li mem, ke lia maljunaĝo jam estas trovanta novajn
okupiĝojn, plibone ke ĝi povas kaj devas investi sian tempon avantaĝe de la
socio, kontentigante same korpon kiel spiriton. Al tio li sukcesis altiri, ne rifuzante,
foje, esprimi ĝojon pro la akceptiĝo ĉe la publiko, kaj pro tio, ke diversaj
sferoj de sia humanisma sciaro preskaŭ spontane investiĝas. Al ĉio tio li
aldonis, kvazaŭ por ne tro malbridi sian korvibriĝon kaj por sin ironie distancigi
el sia intelektula emo al verserĉado, ke “kristanismo ŝajnas esti inventita
kaj tajlorita al miaj maljunulecaj bezonoj...”; kaj, ironie direktante la fingron
kontraŭ la profitemulo, kaŝita en li mem, preta, laŭ li, ekspluati eĉ religiaĵojn
kaj eĉ ilin fleksi laŭ sia mezuro “kiu nun, por mi, estas provo fari el ĝi ilo por
miaj kontentiĝoj kaj ambicio, malbonŝance. Kristanismo do je mia servo kun
risko ĝin bastardigi!!!”. Eĉ tiu sinanalizado estas frukto, komentos Albina, de
la emo senindulge spioni ene de si mem, inokulita dum la seminariaj jaroj.
Kvankam tiuj “spionadoj” ene de si mem fruktis travideblecon kaj sintonion
kun postuloj de sincera konscienco, tamen Albina foje ne sin malpermesis tiujn
suspektigi trooftaj, preskaŭ “obsedo”.
“Sed tiu kristanismo havas sencon kaj altiron nur se kunligita kun ĉieĉeestaj
signoj motivantaj ĝojon pri Lia ekzisto, sendepende de nia pri ĝi frandado”,
Ĝino recitis al si kaj al Albina kaj en meditaj diktaĵoj. Kaj tio estis kiel la
lasta eta kaj kaŝita testamenta devizo.
Rilate volontuladon, ankaŭ lian animon ekronĝis, bonŝance nur por esti forigita,
la komuna krizo tiel taglibrigita: “Ĉu valoras la penon insisti en energikonsuma
flegado kaj morallevigo de homoj kiuj, kvazaŭ spite al volontula
konstanta engaĝo, daŭras esti mizeraj, perfortemaj kaj agitiĝemaj? “.
Aldone al tiu foje okulumadis, jen el lia memironiemo jen el la stato de lia
kreopovo, la maldelikata, sed sproncela, fendo ke volontulado okazigas la lastan
rezistolinion de maljunulo perdinta esperon kaj kapablon rekte influi la
mondon: forpermesiĝi el vivo ja, sed almenaŭ en kontakto kun hejmaj kaj eks-
423