LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
zentado, ni konsideru kristanojn homoj: homoj kiuj, same kiel aliaj homoj (ni,
ekzemple), ĝuas je la samaj niaj rajtoj, eĉ je la rajto preni, el kristanismo, kion
mem volas, eĉ ĝin kontraŭi aŭ ĝin interpreti laŭvole aŭ ĝin ekspluati en aspekto
de justo, inkluzive certe la rajton ĝin akcepti kaj vivi kristanstile. Ĉu ni
ne havas tiun rajton, kun la respektiva interna libero? El la plurtipaj homoj, la
plurtipaj kristanoj.
Vere, Jesuo garantiis, ke lia eklezio daŭre fruktodonos sanktecon kaj amon
en senkondiĉa sindediĉo al Dio kaj al la homoj: pri tio oni konsideru la kristanan
geniecon en la asistado al la proksimuloj… La bono superas, certe, la
malbonon. Inter kristanoj, iuj provis fleksi kristanismon al siaj avantaĝoj aŭ
sekreta egoismo, sed ni ne povas ilin riproĉi ĉar ili estis kaj estas liberaj kapti
kaj vivi kristanismon laŭ propra bontrovo, kiel konceditas ankaŭ al ni (kaj al
vi). Venos la mastro de la rikolto kaj disigos la grenojn el la fruktoj de trudherboj,
diras la evangelio: laŭ tiu parabolo estas antaŭvidite la malsaman
konduton de homoj en la eklezio. Ĉe tia libero nun svarmas ankaŭ libero inventi
aŭ akcentegi “ekleziajn” krimojn por pli pruve batali eklezion. Kiel ne
kaptiĝi en tiu facila arto?
u) Inter kleruloj, kaj ne nur inter ili, oni ridindigas, aŭ rifuzas kiel plagon
por la edukatoj, la principon laŭ kiu bonaganto tiel devas umi por konkeri la
paradizon aŭ por havigi sekuran kompenson: ŝajnas, ke laŭ la kristana kredo
homo bezonus profite prizorgi ĉiam kaj ĉie rericevojn kaj ke nur tio movus la
homan reciprokan helpemon. Tio kontribuas malfortigi la naturan simpation
kaj fortigi la naturan egoismon kaj la emon al la ekspluateco kaj al la sovaĝa
kapitalismo, ĉu ne?
Se vi aludas al kristanoj, tiuj ĉi alstrebas imiti Jesuon Kriston: Ĉu tiu ĉi
bonagis por gajni ion? Ke li, ne amis ĝismorte senkompense ne estas instruata
de ili mem?
Bonagi laŭ Kristo signifas pensi kaj konduti en harmonio kaj en amikeco
kun Dio kiu igis amindaj la homojn ilin kreinte laŭ sia bildo: ĉio tio esprimiĝas
evangelie kun “esti kun Kristo”. Kompreneble, ĉio tio havas sekvojn en la estonta
transtera vivo, en kiu la amikeco kun Dio sin liberigos el niaj aktualaj
bariloj, kaj fariĝos paradizo. Pri la paradizo obliĝas fantaziaĵoj same kiel heroldas
akuzo, ke kristano bonkondutas pro la espero de la paradizo, dum li reale
estas instigata harmoniiĝi kun la pensoj kaj ekzemploj de Kristo, je kio konsistiĝas
ankaŭ la paradizo kiel floro el ĝermo. Ankaŭ rilate la paradizon necesas
plipenetri en la lingvaĵon, elmetitan el popolareskaj fantaziaĵoj, se ne foje
fantaziaĉoj, pro konkretecbezono. Tiu lingvaĵo povas sin elmeti al risko de
338