LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem ĝante tra la urbo kaj promenante trastrate aŭ en urbaj busoj, ofte mi estis frapata de tujaj salutoj kaj sinprezentadoj, ĉiam plaĉaj kaj ĝueblaj, de gejunuloj, kiujn mi rare unuavide rekonas sed ĉiam trovas ekvekiĝantaj el la memoraj anguloj. Plifacilas rekoni la alportintojn de missorto aŭ kaŭzintojn de sufero, bubojn kaj defiintojn de la lerneja disciplino. En la unuaj tempoj de profesorado mi devis alfronti adoleskanton riproĉeblan pro anarĥiemo kaj defio al mi ĝis plurfoje sputi sur mian vizaĝon: ju pli abundis mia afableco al li des pli gaskonis lia absoluta kontraŭdisciplina memdispono kun insultoj, kiujn liaj kunuloj akceptis kaj admiris nur kiel amuzajn strangaĵojn kaj originalaĵojn. Por eviti esti taksata instruisto-edukanto malkapabla ĉe la profesoraro ankoraŭ ne fidoinklina je mi, tiom pli, ke tiu lernanto ĝuis tre konfidencajn rilatojn kun kelkaj el ili, mi senprudente ne raportis pri la afero en la monata konsilio. Miaj edukistaj dotoj suferis, ĉe mi kaj eble ĉe la lernantaro, malpliiĝon de konsidero, apenaŭ evitante protokolajn mallaŭdojn dum pedagogiaj konsiliĝoj. Nun, en mia ĝuebla pensiulstato, alvenas la nova, ke ĝuste tiu junulo pereis en aŭta akcidento, speciala akcidento: post pafado kontraŭ postkurantaj policanoj, li perdis stirkontrolon kaj finiĝis kun aŭtomobilo kontraŭ fatala arbo. Postfunebre, liaj ekskunuloj kaj miaj ekslernantoj memorigis, kompateme kaj jam senadmire, la bubaĵojn, foje aplaŭditajn de la klaso, kiuj poste, eĉ dum univeristato, fariĝis malsocialaĵoj kaj krimoj. Ĉiam penige al mi riceviĝis la devo pardoni tiun homon, kies nomo jam levis en mi tujan deziron ĝin forgesi. Nun la kompato miksiĝas kun sentoj de revanĉo dum la pardondevo, se mi ne tuj ne hororas, kun eksentoj de nemalplaĉo pro lia mizera sorto. Kia hororo, en posta memekzameno, sufere peni por detrui ne suspektitan venĝemon kiun mi kredis por ĉiam malaperinta. La plena konsonanco kun kristanismo grincas por senŝanceliĝe harmonii kun mia animo. Bonŝance ĝuste tiu vola - kaj, do, nespontana - konsonanco estas la esenco kaj dignofonto mem de la kristana morala konduto. Ankaŭ drogo kontribuis per siaj humiligataj viktimoj krizigi mian juĝo-bilancon pri mia pasinta edukada influo. Verŝajne kelkajn gejunulojn, iam miajn lernantojn, mi sukcesis malproksimigi el ekuzo de malutilaj drogoj kvankam svarmis propagando favoranta leĝproponon pri la libera merkato de drogoj. Verŝajne, ĉar la postlernejaj kontaktoj kun ili estis nur iom pli ol okazaj. Almenaŭ du fojojn mi perdis la partion, en rekta lukto kun ilia sindetruo, kun narkotaĵemuloj. Pri la unua, kiu estis trovita, jam kadavra, en aŭtomobilo kun la droginjektilo en braka vejno; pri la dua drogkonsumisto, krom pli ol okaza drogŝa- 364
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem krista, kiun mi plurfoje vizitis ĉe hospitalo por infektitoj kie li larve pasigadis siajn lastajn tagojn de aidosulo postvivanta. Finfine li faris je mi sian unikan helpanton sur kies manojn ŝprucigis larmojn. Preskaŭ najbaranta kun mia domo funkcias kooperativo por la rekupero de drogodependuloj sentoksiĝantaj, kiuj foje vidiĝas laŭstrate porkomisie aŭ porpruve de korekta sinregado inter la toksikdrogŝakrantoj. Kia surprizo esti salutata de mia jama lernanto el grupeto de tri-kvar gejunuloj ĉe la sojlo de tiu strukturo. Pere de li, jam liberiĝinta je la simio kaj nun dungite okupita en la strukturo kiel kondukanto de eta komunumo de provantoj libervole sin liberigi el la detrua sklaveco, mi ekiris volontule deĵori flanke de oficialaj stabilaj psik-profesiuloj. Kaj tiel instaliĝis en mia animo alia fonto de ĝojo kaj tristo: restado inter tiaj gastoj, gejunuloj kaj foje pli ol kvardekjaruloj, el kiuj iuj rezistantaj por venki definitive, aliaj, post refalo en droguzado, rekuperrekomencantoj aŭ malaperontoj en obskura destino! Se prikonsideri profunde, tiuj doloroj devus fali, sur edukanton, kiel la plej korelŝiraj de la tuta vivo, necesigantaj pridemandi ĉu la kaŭzo originas el edukaj eraroj aŭ nur el la libera decido de misfortuloj kaj ĉu eblas krei helpajn rimedojn. Puŝite de tiuj urĝoj mi provis, kvankam kun modesta sukceso, elirigi iujn samdevenajn pensiulojn el la “sankta principo de senengaĝiteco” kaj engaĝigi en tia volontula asistado: nur tri homoj akceptis mian instigon kaj nun volontule kunlaboras laŭ sia profesia kompetento. Se retrovagige pliatente diagnozi miajn lernantojn, falintajn, en ilia pasinta konduto mi nenian specialan “averton” en ili memoras krom, eble, nur iun emon esti je ĉiu prezo diversa por konsideriĝi supera eĉ, foje, en la respektemo al la komunaj disciplinaj normoj. Eble vere vagas en la homa animo deziro suvereni, havi admirantajn subulojn, unuauli, spasmi trans la komunaj moralaj sentoj; la tempokuro remodlas la objektozonon, ne la profundan aspiron se ne intervenas la libera volo por ĝin orientigi alidirekten. Sed verŝajne tiuj miaj ekdiagnozoj surmetiĝe limas apriorismojn, laŭnaturajn en iu kiu volus ĉion kompreni kiel mi. Rilate mian konceptan kontribuon al la analizo de la fenomeno “drogo”, iam mi ekscitis reagojn ne tute koherigeblajn kun la lernejaj edukadprincipoj. Mia kritika tezo: Inundi gejunulojn per: “Atentu, drogo malkombinas tutan vian vivon!”, tro redukte efikas, ĉar impresas provo encerbigi psikan ekvilibron, moderiĝon de la aspiroj al la realo, kvazaŭ la vividealo plej valora estus trankvila ekzistado akirita per la ĝusta adapto de la aspiroj al la realo. Fakte, ĝene- 365
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 363 and 364: alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 369: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?