LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
mian konsenton neniam regresis antaŭ invitoj de aliaj partneroj, kun kiuj gracie
impetante ĉe siaj kruroj kaj ŝajnfragilaj koksoj, kion ŝi eble ne okazigis
dum kontakto kun miaj rigidaj manoj kaj brakoj de ŝi malmolete direktitaj.
Certe nur por danci ŝi trenis min ĉi tien. Inter tiuj ne tute al mi plaĉaj sinkoncedoj
al dancpartneroj kaj revenoj al la seĝo, mi observadis ŝian vizaĝon
apenaŭ faltitan de la buŝangulaj komisuroj ĝis la nazbazo, kies angulecaĵoj tamen
estis plaĉige preskaŭ malaperigitaj kaj pufigitaj de ŝia senreteneme renoviĝanta
rido; rido, kiun ŝi disdonis sendiference al ĉiu partnero kvazaŭ ĉiu
estus la kavaliro kiu ŝin rikoltis el la danĝera vojo kaj kiun ŝi longe atendadis.
Ĉiun el tiuj disradiataj ridoj, malpliigantaj la miajn, certamomente mi perceptis
ŝtelita de mi tiom, ke mi deziris, ke la danco finiĝu. Finiĝis meznokte kaj
post mallonga kaj dispecigita konversacio ĉe bufedo kaj, interŝanĝinte la adresojn,
ni reciproke kisis survande. Kaj ŝi estis jam fore kun sia ŝveba rideto. Se
ŝi serĉadis partneron kun kiu fianĉinaspire rilati, kaj eble lin trovis inter la danculoj,
certe tiu ĉi ne estis mi.
Neniam mi ricevis aŭ sendis leterajn aŭ alispecajn mesaĝojn. La tuta ĝojo
kiun mi provis kun ŝi malkombiniĝis, en mia memoro, pro la sensa dubo, ke ŝi
eble mallogiĝis pri mia danca partnereco; en ŝi mi neniam sukcesis imagi kelkajn
el tiuj onidiraj koketaĵoj de la delogema virina arsenalo, krom eble la
energia fragileco kun kiu ŝi movigis min. Sed de tiu momento, laŭlongatempe,
kiam mi imagis virinon ĉe mia vivo, tiu ĉi devis havi la vizaĝon kaj ridon de
ŝi, ĉar ŝia silueto nostalgiekscite ŝvebis en mia fiksiĝanta fantazio kiel la plej
viziebla el la atenditaĵoj.
Tra tiuj oscilantaj ĝojoj, ellogis min ne malgrava incidento kuspe trakaresanta
miajn suferantajn sentimentalajn aventurojn. El du interbabilantaj pilgrimulinoj
mi kredis kapti tiun esprimon: “kia danda fratulo!”. Ĉu ili aludis
min, ĉagreniĝante pro mia konduto? Ĉu ili legis en mia animo kion mi ekmalkaŝis
nur al mi mem? Se ili min penetrus funde, ili malkaŝus, ke temas nur pri
duonvolo ĉar la mia estis ankoraŭ platona amo al ĉiuj virinoj, ne jam al iu
aparta. Se eble eĉ tion ili kredis, prave ili juĝis min dando ĉar tiu figuro, ankoraŭ
nure idealigita, al mia fantazio profiliĝas kiel ulo tute ema allogi kaj allogiĝi.
Senhorore mi ekkonsciis, ke jam ne plu eblas kaŝi al mi mem, ke la mia
fariĝis afektece ŝajna ĉasto kaj, ke ĝi ne plu sukcesas malhelpi al si eksteriĝi
skandalante kredantajn personojn. Ankaŭ tio ĉi kontribuis kreskigi en mi iun
nerifuzitan sentumon de akceptita frivoleco kvankam kun la samtempa percepto,
ke la antaŭa aventureca sorĉiĝo estas jam forviŝiĝanta.
Enkadre de tiuj duonseniluziĝoj, kio restis stabila estis la plia pereiĝo de la
242