LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ĝene kunplektigante dialogon kun mi kaj servon al klientoj. Kaj ju pli babiladis
des pli mendadis, formale trarigardante mian specimenkolekton. En estinteco,
dum aliaj samelkoraj babiladoj, li profitis paroli memkontente pri siaj gefiloj,
ĉiuj validaj komercistoj aŭ laboristoj en najbaraj vilaĝoj kaj en la ĉefurbo
Sondrio (Sondrjo). Nun, eble same kiel pasintokaze, el lia geedza fingro frapis
oroblanka ringo larĝa preskaŭ duonfalango, sed ĉi-foje ĝi ekscitis mian scivolemon,
kiun mi lasis enketi per aludoj vagaj kaj varie interpreteblaj.
Ĝuste okule postkurante tiun ringon mi lasis sparkiĝi la kutima profitema
malvirto de la ruzaj afablaĵoj kiujn mi akurate majstris en oportunaj momentoj.
“Kaj via edzino, ĉu ŝi ĉiam regalas vin per oportuna hejma prezentado?”.
Oni notu tiun malprecize ĉiodirantan oportuna hejma prezentado: mi fakte
preskaŭ nenion jam konis aŭ nun memoras pri tiu virino, kiun li, al mi ŝajnas,
estis nomanta “Cezarina”, kvazaŭ ŝi estus persono de mia pensa rondo. Al la
homo tiom agrablas mia, por mi asepsa, demando, ke li ĝojplene eksplodas en
la proponon, pli akcente ol iam, per la amikeca altrudo: “Venu! Ni paŝu ĉe
mia Cezarina... Poste kune tagmanĝu kie membalzamigitaj manoj surtabligas
Pizzoccheri (Picòkeri = nudeloj de fagopiro) specialajn kun vino de niaj sunumitaj
montaj deklivoj”. Ni iros, mi pensas, al restoracio ankaŭ por malŝpari
penon al lia edzino Cezarina, kiu eble feliĉas liberiĝi el kuirejaj zorgoj.
Mi kutime tagmeze satigas mian, facile kaj profite neglektitan, nutraĵbezonon
per hasteca sandviĉo kun kafo, preferante profiti de tiu ĉi tempo por kontakti
pluajn komercantojn kies laborhorarajn rutinaĵojn mi jam profite konas;
poste, vespere, mi kompensas mian stomakon per senmezura kvanto da lokaj
frandaĵoj, ankaŭ por okupi, foje, la senfinan vesperajn longhorajn antaŭdormajn.
“Jes, duobligu la kvanton de miaj menditaĵoj, kaj venu ĉe mian Cezarinan
por sekve gustumi eksterordinarajn Pizzoccheri”, li insistas. Duobligi mendaĵojn
estas granda gajno por mia provizio kaj valoras la penon de la elteno de
konversacio dum kiu mia penso, malantaŭ aspekta afableco, insiste kuras al la
sinsekvaj taskoj ĉar kutime mi fidelas al fiksitaj horoj de la kontaktoj kun
klientoj.
Mia neantaŭvidebla gastanto forpermese retiriĝas en malantaŭvendejan
ĉambron el kie tuj poste venas voĉo telefonparolanta. Certe, mi spontane pensas,
li estas informanta Cezarinan pri sia decido, ke ili ambaŭ kune tagmanĝu
en restoracio kun tiu gasto, do, ke ŝi ne prizorgu ion alian. Li hastas mallevi la
rulkurtenon, okupas lertmove lokon en mia aŭto (“Tiel vi povas repreni senalizorge
vian cirkuladon”, li altruiste ĵetas), ĝin parkigas post kvincent metroj,
elpoŝigas ŝlosilon, malfermas la pordon de domo ĉirkaŭata de ambaŭ flankoj
316