LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
te, mi decidos serĉi lin, ĉe lia intermonteta vilaĝo, jam preskaŭ senhomigita
pro elmigro al urbo dungiĝcele, neniu klare memoros tiun personon, eble englutitan
de militaĵoj, en kies brakojn li, ekskonventiĝinte, certe enfalis. Ĉe
anagrafa oficejo, lia nomo estis akompanata de trista noto: seninforma! Al mi,
kune kun sinceraj bedaŭroj, jen ne tute malaroganta humuraĵo, ŝajnis en tiu
momento, ke ĉio okazintus aliel se lia amikecsento havintus konfidon al mi! Ja,
ĉio okazintus aliel, ĉu por li aŭ por mi?
Eble la superuloj volis eviti al li humiliĝon aŭ al ni tro abruptan desupriĝon
en niajn tre personajn problemojn kribrendajn en serioza privateco, aŭ ĉu ili.
male, timis la riskon traperspektivigi sekularulan vivon pretan fascini ankaŭ
nin? Porlonge zumis ĉirkaŭ ni tiuj demandoj. Kiel ajn estu, pri tiu fermita sinteno
de la superuloj, ni kune, kvankam per paŭteca duonsilento, esprimis pritakson
ne tute pozitivan.
Kvankam, laŭ iuj, mi malofte objektivas, la edukantoj tamen pritaksis min
pli objektivema ol subjektivema. Eble alskribendas al tiu ambigueca juĝo,
kiun mi elbuŝigis el unu de la iamaj profesoroj, se al mi estis permesite viziti
la konventan bibliotekon, imponan je dekmilo da katalogitaj verkoj plus aliaj
katalogotaj postmilite, laŭ ŝerca onidiro. Pli precize, mi estis taskita senpolvigi
kaj reordige rekompaktigi, indeksi kaj registri la sekcion “hagiografio”, kies
tekstoj estis dise dislokitaj meze de aliaj sekcioj kaj disŝutitaj diverstable kaj
stakite sur surpavimo, eble pro ofta konsultado: la aktuala senprincipa apudigado
de la libroj malglatigis ties esploron.
Scivolemo produktis en mi pripensindaĵojn: ĉu la hagiografioj pri sanktuloj
meritas seriozan atenton? Unuavide ili, almenaŭ tiuj de mi superrigarde legitaj,
plenplenis je laŭdoj kaj mirindaĵoj kaj ludigis la sanktulojn ekster siatempa
historio. La aliaj sektoroj, filozofio kaj historio kaj teologio kaj literaturo por
mi ŝvebis eksterspace pro ilia ordonita netuŝebleco. Libroj kaj dosieroj stakis
laŭ la antaŭa koridoro, kun folipartoj iom gapantaj eksteren. Tio mirigis min ĉar
la du porkonsultaj ĉambretoj kunligitaj perporde al la biblioteko, nun malfermite
montras spurojn de trivitaĵoj, dum iam ili unuarigarde ŝajnis seniaj ĉar
destinitaj komforte gasti la konsultantojn.
En biblioteko foje mi trovis fratulon aŭskultantan radion Londonon kaj la
voĉon el Ameriko, rigore kaj punminace malpermesitaj de la militaj aŭtoritatoj.
Manke de pli novaj, tiujn elsenditajn novaĵojn mi kurigis tra la tuta novicejo
kaj trans: kun prudento, certe, same kiel al mi nesenaŭtoritate hazarde invitis
ŝajniganto ne vidi mian ŝtelan kaptadon, ĉar kelka ĝisostulo, eĉ inter la fratuloj,
plue esperas en la fina venko kaj do en la efikeco kolabori kun la totalisma
72