LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
la konvinkiĝo pri Dio, povas esti pruvo, ke la predikanto pravas; se ne venos,
povas esti, ke Dio ne… interesiĝas pri tiaĵoj. Mi ne volis, aŭ ĉu ne povis?,
pensi… ke li ne ekzistas!
Mi solis en tiu psika kaj intelekta turmento. La neceso ne malkaŝiĝi obstaklis
konfidencan malfermiĝon al personoj kiuj eble jam trairis tiun suferstaton,
kvankam fantazie foje mi imagis rakonti mian aferon al tiu aŭ tiu ĉi. Kaj certe,
ŝpariĝus al mi naivaj konkludoj kiel la antaŭa kaj la postaj. Kiel ajn, en mi
embriis deziro preĝi. Iam, mi jam priskribis tion, blokis mian koran piecon
fulma katekisma instruaĵo laŭ kiu ekestas specialaj pekoj, nomataj sakrilegioj,
nepardoneblaj ĉar definitive mortmeritaj: do Dio estus por ĉiam minace perdita.
Nun, en kolegio, oni rakontadis pasie kaj certige la evangelian parabolon de
la filo perdiĝinta, el kiu mi deduktis kun logika neinerta konkludo, ke mi tiam
eraris aŭ eraris la katekistino. Kaj provis ĝojon tion konkludante, pli pro la
eblo sin repacigi kun Dio ol pro la logikeco de la konkludo, kiun mi foje jam
eksupozis klopodante, tamen, ĝin flanken ŝovi.
Repreninte mian jam forlasitan kutimon antaŭtempe frumatene viziti la kapelon
por havi okazon ekzerciĝe legi la devotaĵojn de la preĝlibreto titolita
“preĝu kun Sankta Antono”, kaj rezignante enlitajn paŭzetojn post la senpiece vekigaj
sonorilaj triladoj kaj simpligante la tualetaĵojn, mi ĉiam unuis antaŭ la
altaro. Ĉi foje la devoteca formularo fariĝis vera preĝo: mi sinsekve legis
ĉiujn preĝojn, eĉ tiujn pretigitajn por junaj geedzoj aŭ tiun de la preparo al
kristana morto sen neniam aŭdaci prilumi al mi mem la motivon kaj la intencon
de tiu dronado en preĝoj. Mia mieno aspektiĝis tiu de ekstaziulo se la pastro
asistanta, irrevene brevieranta sub pala kapela lumo, iun matenon haltis
malantaŭ miaj ŝultroj observante la fiksecon de mia kapo en la direkto de la
altaro. “Ne streĉu vin tiel, la Sinjoro vidas kaj komprenas el via koro”, li grimacetis
ridete mienante.
Kial tiuj ĉi preĝoj kun kaj al Sankta Antono? Simplige: mi legis kaj aŭdis
sennombrajn fojojn, ke Sankta Antono kromnomiĝas la sanktulo de perditaĵoj.
Multaj honoras lin per tiu epiteto post aŭ antaŭ la ĉiela favoro de la trovo de
perditaĵo. Se tiel estas, Sankta Antono perfekte kongruas al mia kazo: ankaŭ
mi perdis ion, ion de same miraĝa kaj kerna graveco, nome la familiareco kun
Dio: do preĝante al li, ĝuste tion mi retrovos, mi sekure inferencis, kvankam
timante tion deklari al mi mem. Kaj serioze kaj skrupule, falditaj la manojn,
recitis la formulojn, kaj se en miaj sentoj rilate la kredaferon ne kataliziĝis ekŝanĝiĝo,
mi pretis kulpigi la malatenton aŭ la neperfektecon de mia silenta recitado.
Neniam al mi venis la dubo, ke en tiu kazo la “res pérdita” (= perdita aĵo)
35