LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem mem kvazaŭ tiu ĉi estus la normo aŭ la socio ofendita kaj kondamnanta; kaj li samtempe ĝojas ke mem ekkomprenas ke ankaŭ tio ne estas kristana pento. Fakte li estas eniranta en la alian plikorektan vojon de la kristana pento, kie la dia vizaĝo estas ame atendanta. “Se en ĉiuj antaŭaj animstatoj Dio ŝvebis fore, preskaŭ seneĥa, preskaŭ sen patrecaj trajtoj, nun fulme prezentiĝas ĝuste tiu vizaĝo, ĝuste kiel li jam eksentis. Pentosento, fakte, estas alia afero, pli simpla, pli liberiga, pli mildiga, pli proksima al Dio, kaj fora el la egoismo de aliaj sentoj de rimorso aŭ de kulpo aŭ de naŭzo pri si. Nun li vere sin allasas al kontricio kaj el lia intimo eksplodas: “Deŝiriĝu ĉiu vanto kaj foriĝu la nekristanaj senfruktaj bedaŭro, rimorso, kulposento: foriĝu kaj lasu lokon al la kristana pento. Mi kontricias kaj falgenuiĝas por rekompenci Dion kaj proksimulojn kaj siblas: “Patro, pardonu al mi, mi faris antaŭ vi tion kio ne decas, kaj ne indas stari ĉe vi...”. Pento do: bedaŭro pro ofendo al la Patro kun deziro esti pardonata por reakiri la filan konfidencon kun Li”. El tiu noveleto devus elstari la diversaj maskadoj aŭ trompaj similaĵoj al la kristana pekosento; sed el la publiko venis peto, ke mi pli ekspliku ĉar tio ne senpere klaras kaj la konturo de la problemo perdiĝas laŭvoje. Kion mi faris distingigante la diversajn animstatojn pere de respondoj al akorde preparitaj demandoj de miaj kunlaborantaj kunuloj. La komuna multbranĉeco de la koncepto “pento” fine iel lasis grundiĝi la unikeco de la kristana pento, kiu facile konfuziĝas, ne ĉiam malruze, kun kulposento kuracebla per rezonado aŭ page sur la sofo de psikologo, dum la pekosento rilatas rekte kaj ekskluzive al Dio, kvankam foje ambaŭ kunvivas. La prelegon verkovoste markis la studdojeno erudite resumante kaj rekonvorte distingigante la diversajn falsajn, pro nekristanaj motivoj, pentojn, kaj aldonante iom misterece: ”Klasikaj distingoj inter kiuj iam necesis maljuniĝi por saĝiĝi, nun tiun saĝon oni heredas el la kromozonoj!”. Kaj fini paroladon per: “Ankaŭ por studdojeno estas “Non sine labore carmina” (Ne sen peno la poemkantoj el Catullo) Ĉu laŭdo, ĉu aludo al mia pretenda, kaj iom snobisma, novemo? Ĉu oblikva maniero por ne ellasi takson rilate la prelegon kaj respondaron? Mi decidis analizi pli poste ĉu tiuj vortoj havas kaj kian sencon. Ĉiukaze la ĉeestantaro aplaŭdis longe kaj ne malmultaj profesoroj konsentis kun mi; kaj famo pri tiu ĉioscianteto ekeĥiĝos tra la konventoj, sed kiam tio ne povos min plu ĝojigi. Kaj ŝerccele iuj, tuj post la prelego, min epitetis “la nova Donĵuano”. 178
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Ne multajn horojn poste, la laŭdo subenglitis kaj estis de mi forgesita kaj nuligita ne pro la subtila akuzo de aplombeco, sed pro novaj drameroj ekfalantaj sur min. La klerikanmajstro, je la samvespera deknaŭa ĉirkaŭ, min kunvokas kaj delikate, laŭkaritate, laŭfratulece, preskaŭ balbutante klopodas komuniki, ke la juĝo de la responsuloj kontraŭas mian ĵusan manifestitan deziron, tio estas daŭrigi kaj spirite perfektiĝi en la franciskana vivo. Ili tion decidis kun bedaŭro kaj por mia persona feliĉo krom por la kvieto de la fratularo. “Tial, li konkludis, via vivo trovu alian taskon en la sekulara mondo: Dio nin alvokas el diferencaj vojoj al diferencaj taskoj... Vi montriĝas inteligenta kaj entreprenema, pozitivaj ecoj per kiuj vi fruktos al vi kaj al homoj... Ni restu ĉiam spirite kunigitaj... Leteru de tempo al tempo”. Mi aŭskultis sen sukcesi orientigi la blokon de miaj pensoj, preskaŭ subjugita de tiu dolĉa/dolĉiganta parolo plenŝutita je karitata embarasiga ĝeno. Lia ĝeniĝo ekfariĝis ĉe mi inertiĝo, ŝoko, deziro neekzisti: kaj, page al tiu ne evitebla torturo, la majstro decide anoncis, ke mi morgaŭ matene foriru el la klerikejo kaj rikoltinte ĉion mian ekvartu, laŭ la nova vivperspektivo, zorgojn kaj aferojn en la konvento de Sankta Francisko de l’ Dezerto, en la plej interna insulo de la venecia laguno, kiu funkciis kiel solecega retiriĝejo. Estis la deknaŭa kaj duono nokte: tio signalas, ke mi ne povas plu kontaktiĝi kun miaj kunuloj, priparoli pri mia kazo aŭ sorto kun iu ajn. Ĉe matena vekiĝa sonoro oni notos, ke mia ĥorseĝo kaj tiu ĉe manĝotablo vakas, oni pridemandos dum la superuloj trakurigas la novaĵon, ke frato Alfredo elektis reveni al la mondo: li elektis fulme, fulme senadiaŭe forveturis, fulme dehakis ĉiujn longedaŭrajn homecajn ligojn; kaj tiuj sentoj de miro kaj defraŭdo, multfoje suferitaj inter kunuloj rilate okazajn malaperintojn, nun koncernos ĝuste min. Elirante el tiu fatala superula pordo min renkontis fratulo, mezaĝa kaj kutime deteniĝema, kiu en la koridora duonombro susuras: “Mi profitas por vin komplimenti pro la distingoj, kun alarmo kontraŭ eblaj psiktrompiĝoj, inter kamuflitaj similaĵoj de la kristana pento. Kvankam iom parademaj viaj distingoj min pensigis. Mi ne vin flatas, mi konvinkitas pri braveco en via estonta oportuna religia agado”. Perdita en la akademiaj pensoj, li certe nur morgaŭ estos kompreninta kial el miaj lipoj venis senvorta rideto estingiĝanta dum miaj piedoj moviĝis aŭtome kaj nervoze. Desur la bretoj mi elprenis senzorge iujn personaĵojn kaj la taglibron je fuŝitaj folioj, kaj atendis sendorman nokton. Sendorma vere, sed sensufera eble pro narkotsimilaj kaosaj enviciĝo kaj furioza sinsekvo de perspektivoj forruliĝantaj en mia stuporita menso sen, tamen, kritike delasi la apartaĵojn de la 179
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 183: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 195 and 196: “Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?