LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
islama jursistemo, aŭ juĝistaj dekretoj, paganto konsiderendas proprietulo: pro
tio bonfaranto anonime bonfaru ĉe unuopa konfesio, tiel ke estu respektataj la
rajtoj de ĉiu konfesio. Rilate mecenatan monon ĉu malfacilas diveni ĝian konfesian
apartenon? Ĉu necesas helpeton?
Ankaŭ la templeton kovrantan, interne de la baziliko, la etan areon de la
Sankta Tombo, oni estas redononta al la origina formo kaj la almozoj, ne plu
ruze petataj, divideblos en partoj egalaj inter la konfesioj. Ni sciis, post kelkaj
jaroj, ke tiu lasta modesta akordo ankoraŭ ne konkretiĝis praktike, kun granda
nia elreviĝo; kaj dume jam fariĝis konata la bonfaranto kaj ankaŭ la perantoj
de tiu mono: de la katolikaj medioj. Televidoj montris al la tuta mondo la verkojn
kaj esperigis proksima totalan akordiĝon.
Ni vizitis ankaŭ la nazaretan bazilikon akompanataj ĉiam de kristanaj ĉiĉeronoj,
nur ekster la baziliko nin laŭleĝe akompanis israela turisma gvidisto. Kun
tiu naskiĝis subita kverelo kun protestoj kiam li, ilustrante la Bazilikon, aludis
al la ulino al kiu ĝi estas titole dediĉita: tiu ulino, laŭ li, meritus la respekton
kiun ni kutime havas por “laŭstrataj virinoj”. Iuj protestis kaj tuj la grupo foriĝis
el li kaj travizitis senĉiĉerone. Eble li ripetadis klisaĵojn de la antikva Talmuda
insultado hebrea/kristana.
Kelkajn tagojn antaŭ la reflugo al Italujo, kiam de la tuta heterogena geografia
spiriteco ni jam vizitis pli ol la pivotajn (laŭ kuranta difino inter la pilgrima
grupo), al ni prosperis eniri salonon, en la Jerusalema hebrea porcio, kie
mondfama verkisto-opinionisto-filozofo, hebrea germandevena nun naturalizita
usona, eble nome Fritz Stern, kiu eĥigante vidpunktojn ne nur siajn, por
popularigi siajn tezojn pri la ŝoaho, ĵus etapis tra diversaj okcidentaj kapitaloj.
Ne povis certe esti de li forgesita Jerusalemo pro evidentaj motivoj, cetere jam
konsiderata okcidentaleca urbo. La oratoro kun germana akĉento kaj kun klare
prononcita angla lingvo prelegis, ne apenaŭ vernise kiel mem diris, pri siaj tezoj
jam disvastiĝintaj: la kaŭzoj, li saĝis respektplene sed ankaŭ fortimigante,
de la ŝoaho situas en la persekutoj kaj kontraŭjudaj antaŭjuĝoj de kristanoj kaj
ne mankis pensigi la “katolikdevenon” de Hitler, kaj fine elsorĉis per la demando
ĉu Dio ekzistas post Auschwitz, nome ĉu tiu ĉi rajtas pluekzisti aŭ esti konsiderita
vere tutpotenca aŭ vere defendanto de homrajtoj. Similan tezon ni jam
aŭdis, en Torino, el la deklaroj de la itala memoraĵverkisto, jam deportito al
Auschwitz, Primo Levi, laŭ kiu:
”Okazis Auschwitz, do ne povas esti Dio. Mi ne trovas solvon pri tiu dilemo.
Mi ĝin serĉas, sed mi ĝin ne trovas”. Sed tiam malpli impresis la esprimo
pro tiu serĉas ĉar serĉanto fine povas vere trovi, laŭ invitoj kaj esperoj de iuj
386