LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Dio ol antaŭ homoj?”. Sed tio ne estis kritiko, sed asketa invito agi por Dio,
ne por propra gloro. Ne mankis kiu reliefigis, ke eventuala dua prezentado de
tiu akademiaĵo devos enteni ankaŭ sfereton de nuanco kaj senpersoneciĝa pliekvilibro.
Sed la dua stagnis en la deziroj kaj tial mi neglektis okazon pli insisti
pri niaj opinioj kaj nuance rezonadi.
Post iuj tagoj la atentoj kaj babilaĵoj ekpasiis pri alia novaĵo, pri kiu ĵus
konfliktis opinioj en ĵurnaloj.
Iujn jarojn antaŭ la nun rakontenda evento, la Sanktaseĝaj aŭtoritatuloj alŝutis
dekreton kondamnantan - tio estis jam dirita sed nun pli eksplikendas -
kiel eksterekleziajn, do ekskomunikitajn, la katolikojn militantajn en marksistaj
partioj. Oni emis puni, certe, nur la sciantajn aliĝantojn al la kontraŭreligiaj
marksismaj tezoj. Multaj elinter ni juĝis tiun dekreton senutila, se ne malutila,
ĉar la sciantoj certe jam rezignis la kredon dum la nesciantoj akceptis nur la
priekonomiajn soci-justecajn promesojn de la kompartioj. Ĉiel ajn, tiu dekreto
kontribuis, laŭ iuj, malprave plikredigi, ke la Eklezio kondamnas komunismajn
sistemojn pro tio ke mem subtenus kaj apogus kapitalismon. Kreiĝis
subsube etoso konfuza oscilanta inter entuziasma aprobo kaj aperta malaprobo
ĉe iuj. Sed pri justeco de la kondamno neniu dubis inter ni. En tia opinia kunteksto
okazis jeno:
Jen klera pastra fratulo, nesenfama ĵurnalisto kaj oratoreca prelegisto, ekpredikis
el pupitroj kaj ekverkis en ĵurnaloj, kie li estis pale dorlotita, aŭ perintervjue,
ke la eklezianoj devus lobiumi la kompartiajn politikajn programojn.
Tuj superuloj senigis lin je rajtigilo prediki aŭ publice publikigi pri tiu
temo. Li unuakomence obeis kaj akceptis retiriĝi en ermitan konventon por reprikonsideri
sian doktrinan pozicion. Estis ĝuste en tiu lia rekonsidercela periodo,
ke la tuta klerikaro fericele gastiĝis ĝuste en tiu ermitejo. Ne povis certe
manki okazo paroli kaj aŭskulti, des pli ĉar mi ĉe table manĝis kubute kun li,
lian penson malgraŭ ke dekomence nia edukresponsulo timis, ke nia, eĉ okaze
renovigita, instruiteco inokuliĝus je lia pensorientiĝo.
En pluva tago, malebliganta la kutiman promenadon laŭmontetare, estis al
la klerikaro permesite konversacii kun li ĝuste pri tiuj tezoj tiom diverĝantaj
disde oniaj konvinkoj de la eklezianoj.
Per verva sed trankvila sinprezento, el kio senteblis liaj kutimaj agemo kaj
decidemo, kaj samtempe spontane enirigante aŭskultantaron en empation kun
li kaj elradiante memcertecon, kun maskla brodkasteca tono envoĉiĝanta en la
cititajn personojn laŭ ties pensaj karakterizaĵoj, profunda kaj fidela al vortoj
prononcataj, iom vualeciĝinta kaj malglatumiĝanta pro ne malmultaj cigare-
213