LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rakontos mian historion kaj mian lastan afliktiĝon kaj tro originalan aferon de
la manĝado de lilipetaloj por obteni de Sankta Antono mian konvertiĝon, la
konfesprenanto ne juĝos tion malsankta kvazaŭ mi atribuus ion potencan al la
lilipetaloj, sed ne bone sukcesos mallaŭtigi rideksplodojn tiom plengorĝajn,
ke mi timis, ke la afero estus aŭdata ankaŭ de la eksterkonfeseja ĉeestantaro.
Li iom dampante elbuŝajn kraketojn fine aldonos dispecigante la vortojn pro
neretenebla rido: “Pri tia devoteca genro por eltiri miraklon de Sankta Antono
mi ankoraŭ ne aŭdis!”, kaj daŭrigos maldampi la ridbruegon de mi perceptatan
kompreno kaj estimo.
Li diktis pri mi precizajn kaj humanajn normojn: pluiri en la studoj kaj kolegia
vivo atendante, ke la ideoj pliklariĝu; dume en viditaĵoj kaj neviditaĵoj,
tio estas en internaj kaj eksteraj agoj, esti impregnita je la rektanima kaj saĝplena
intenca konduto: “mi loĝas tie ĉi precipe por studi min mem kaj min kompreni,
poste mi decidos ĉu la studoj celu ankaŭ al pastreco. La kolegio nesenmotive
nomiĝas Probandato Antoniano, nome Provejo Antona. Provejo aŭ
provantejo el provo, Antona ĉar pri ĉio provizas Sankta Antono. Disinjoro
malkovrigas sian volon koncerne nian futuron per eksteraj aspekte sensignifaj
ordinaraĵoj kiujn vi rajtas kribri helpe de viaj gvidantoj!”.
La sugesto eliĝis, unuavide, ne malbona kaj tial mi komencis ĝoje pluresti
en la kapelo, post la kolektivaj preĝoj nun atente partoprenataj. Tiel miaj
pensmanieroj ekforĝiĝis ankaŭ per la preĝoj, antaŭe tiom malŝatataj poste trompige
ekspluatataj, pliposte profiteme uzataj, kaj nun sincere ekalstrebantaj
akordigi ĉiujn bonajn celojn.
Nur unu fojon pri tiu mia religia sperto mi parolos al amikoj kaj konatoj
grupe rendevuintaj pro ne pure religiaj motivoj. Parolante pri tio, multajn jarojn
pliposte, mi notos en mi iun pudoran bremson de memcenzurado: mi timos
aŭdi tiun de mi malŝatatan vorton “mistika krizo”, per kiu foje oni likvidas
la ŝanĝiĝon el nekredemo al kredemo, kvazaŭ ĝi estus ne nur neeksplikebla
afero sed ankaŭ se ne sole neracia cedo. Sed male, oni bone observu, mi procedis
laŭ la rezonadoj de apenaŭa plenkreskulo, tre krudaj sendube, sed racieme
argumentitaj, en si mem certe ne sufiĉe elvolvitaj, kiuj tamen pretis baldaŭ
ricevi verajn fundamentojn kiam instruiĝo kaj maturiĝo faros kompetentulon.
Vidata de fore, kun la aktuala mia juĝsistemo, en tiu epoko mi min lasis junule,
pli kaj pli, profunde raviĝi en la penso pri Dio kaj inundi de la deziro komuniki
tiun ravitecon al aliaj, eĉ nur aŭskultante iliajn paroladojn pri tia koncerno.
Fakte tiam mia emo al parola kaj opiniesprima protagonistemo, pro kiu
iu helpedukanto min duonŝerce kvalifikis “megalomaniulo”, en rondaj aŭ inte-
37