LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kam ŝajne altrudita, laikiĝi ne nepre kompromitas la kredon? Kiel konservi ilian
estimon, kiun mi bezonas? Kaj kun la parencoj, kies plejmulto iam ĝoje festis
mian ordinan geedziĝon kun la eklezio? Tiuj pensoj, anstataŭ min eltiris
de la soleco, entiris en novajn angorojn. Perdiĝsenton pliigis ankaŭ ekkonstato,
ke mi nun vivas malcentre de la fidelularo.
Pri parencoj, al kiuj mi devis fine prezentiĝi, ili hezitis aŭ sin detenis, ĉekomence,
el ĉiu aproba signo pro timo agadi favore al la senmoraliĝo de ordena
religiulo kaj duonorganizis, dumkelke da tempo, kunsidojn por kune plekti
ĉiun fortan argumentadon kiu min revenigu konventon; vidinte, ke ĉe mi ankoraŭ
ne kunloĝas virino, ili konvinkiĝis, ke tiu reveno eblas kaj reemfazis
admonecajn kaj plorecajn invitojn eluzante eĉ ekonomie depreciajn aŭ senlaborajn
prognozojn; kiam ili vidis miaflanke virinon, unuapuŝe ili ne kaŝis malaprobon
dum eĉ iu el ili iom timige minacis aŭgurante sur nin la “martirecon
de la malsaĝo”, poste ili enfermiĝis en konfuza silento. El tio nova, eĉ eble
kuriozeta, neantaŭvidita timo okupis miajn sensojn blokante aŭ malordigante
ĉiujn miajn planojn, ŝpinitajn iel dum konventa vivo. La rimorso aŭ kulposento
malfortigis miajn iniciatojn aŭ ilin bildigis riskoplenaj.
Ke la soleco, pri kiu estontece mi multe meditos, ne povis ne eksuperŝvebi
sur mi, aperos preskaŭ dedukta logikaĵo, ĉar tiam, malkiel iam, al mi neniu
petadis konsilon kaj rakontadis siajn penojn kaj malfacilaĵojn, kaj neniu reiradis
de mi homo konsolita, senpezigita kaj iel-tiel liberigita, lasante en mi haloojn
de sia nova sereniĝo.
Ĝuste pro tia soleco, pliprecize solsento, kaj pro kreskanta bezono komuniki
kaj paroli senĝene kaj eksterfantazie pri mia nova realo, post kelkaj semajnoj,
mi decidiĝis iri entrepreni kion en miaj pensoj ĉiam repuŝis kvazaŭ putran aferon:
eniri kaj enklubaniĝi en asocion kaj frekventi klubejon de ekspastriĝintoj.
Tiam tia klubo al mi jam karakteriziĝis kiel evidentigilo de klerikeca pastra
pasinto kies spuroj ne foriĝas nure per ribelaj proklamoj kontraŭ la katolika
eklezio kaj per snobantaj marksismecaĵoj, aŭ konturiĝis kiel grupo da kulpigantoj,
se ne nuligantoj, de la eklezio por ne aperigi propran senton de kulpiĝo.
Nemalproksime de mia strato, tri domblokojn iom transe, sidejas la ĉefa nacia
sekcio de tiu transnacia klubo, pri kiu ofte interesiĝis, emfaze kaj mirige, gazetoj,
kiun tamen mi juĝis sekteca kaj geteca kaj iel pludaŭriganta, senvole elspirante
eklezieskajn etosojn, nian antaŭan kontestadan kondiĉon, kvankam ankoraŭ
ne sufiĉe informita pri ĝiaj ideologiaj bazoj kaj idealoj. Oni bonvenigis
min kun granda simpatio kvazaŭ mi estis delonge atendata, donacis al mi
255