LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
domoj kaj paŝantoj...
“Kio misirigis, kun via kunlaborado, la paroĥestron eble kutime malfideman?
Por eniri seminarion oni bezonas referencajn paroĥestrajn raportojn, laŭ mi, ĉu
ne?”.
Pormomente mi pensis pri subaĉeto ĉe la paroĥestro kontraŭ la mono elŝvitita
de mia patro en Germanujo.
“Jes, sed la paroĥestro estis konvinkita, ke via frato ne frekventis la paroĥejajn
renkontiĝojn aŭ la preĝejon nur pro tio ke ni loĝas kvar kilometrojn
for de la vilaĝa centro, ke li tamen konservis bonajn familiajn tradiciojn de
pieco kaj bonanimeco. Certe ni, patrino kaj fratinoj, ne disdegnis engaĝiĝi
por pledi kaj konfirmi ĉion utilan por la celo”.
“Ĉu li ne ploris, ĉu li ne pliploros la perditan liberon, ne suferos pro la longaj
lacigaj preĝoj? Ĉu li sukcesos kaŝi sian kontraŭan inklinon?”.
“Ne, li estis gaja kaj fiera!”.
“Sed li ankoraŭ ne finis la bazelementan lernadon. Kiel li eltenos la gimnazion
kun latinaĵoj?”.
Al tiu demando ili flustris, ke, eble, profesoroj lin preparos al la allasa
ŝtata ekzameno.
“Por kolegianiĝi (manĝi, studi ktp) ĉu ne bezonatas mono, kiun ni ne ŝajnigas
ne havi? Ĉu vi disipas la rimedojn ŝvite pergajnitajn de nia patro spite
lian volon?”.
“Ne vin ĝenu tiaĵoj, la religiuloj de tiu ĉi ordeno kvestas trakampare kaj
travilaĝe por vivteni la studentojn kiujn ili konsideras sia posteularo por
la misia diplaĉa vivo”.
Dum mi pasas de miro al miro, al mi pli kreskas scivolemo, malpreciza sed
eferveska scivolemo pri la plej nova ekscio. Prie mi rebatis demandon:
“Ĉu vere la kolegianoj nenion pagas kaj, krom tio, ili pludaŭras en la studoj?
Ĉu vi vidis la lokon? Kiom kaj kiel ili sin nutras? Kiam ni iros viziti nian
fraton?”.
La scivolemo nun ekburĝonas el alia fonto.
Mi reprenis, post la ĉefmanĝo, mian biciklon penante ĝin pedale puŝi en la
direkton de la laborejo. Senaverte malplimultiĝis miaj pedalturnoj tial ke la
devancantoj surprizite rigardis la kutiman furiozan devancinton nun devancata;
kaj eĉ alvostiĝinte post ili, mi fine senreage kaj senĝene ĉiam pli postiĝis:
penso ekklakis mem en mia kapo ĝis ŝmace okupi ĉiujn miajn sensojn kaj gestojn:
Ĉu veras, ke iu povas studi senpage? Mi sentis impulson tuj ekreveni ĉe
la miajn por rehavigi al mi pluajn certecojn pri la afero kaj elsuĉi pli sendubi-
11