LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kiuj “falis el la nuboj”: fakte Gregoro iam sukcesis ilin kvietigi montrante ke
la malavaraj bonfarantoj jam mondonacis.
Unuaaspekte li trajtiĝis akuzebla je maskita moneldevigo pro ruzaj artifikoj
por havigi al si la necesan rimedojn por ambicia verko. Frato Gregoro certe
riproĉendis pro la senpermesa enŝuldiĝo, kaj pro konstruaĵo senutila, pliposte
subkoste disvendita, ne pro manko de kompetenteco, kvankam endanĝerigita
de ambicio estariĝi sur la aliaj. Estu kio estu, li por eviti honton ĉe la
kunularo forfuĝis neniam konigante siajn sorton aŭ volon. Jarojn poste zumis
voĉo, certigita vera, ke li edziĝis kaj dungiĝis ĉe banko kaj, ke neniam akceptus
viziton aŭ iun ajn kontakton kun iamaj samideanoj aŭ kun superuloj por
laŭkanonike jure reordigi sian novan pozicion. Eble li treniĝis de konsekvencoj
de malhomeca kaptiteco, eble la multaj problemoj, kunvivaj kaj sentaj, sedimentis
sur lian menson samtempe, eble eble... Kiom da paroladetoj, kiom da
scivolo pri dekliniĝo de siaj devoj kiu en la venontaj jaroj paŭsiĝos centoj da
fojoj!
Multeposte, tamen, ni ion eksciis pri liaj novaj vivelektoj. Pri unu el tiuj ni
trovis, ke li havis bonan palaton sin diferencigante de aliaj similaj kazoj de
pastroj edziĝantaj: nia ne nur amuza observado maldelikate flustris, ke tiuj ĉi,
kiam decidas sin allasi al amkuniĝoj, alrigardas kaj ŝtormas sur la unuan virinon
disponeblan, senkonsidere pri belo aŭ estetiko same kiel endemia malsatanto
manĝaĉas sendistinge tion kio aspektas nutraĵo. Por difini tiujn ĉi ni uzis
la Dantan parolturnon “Pli ol honor’ povis la malsato” (Dia Komedio, Infero
33, 75). Nu patro Gregoro, oni diradis, en tio esceptis pro tio ke li elektis respektante
ankaŭ la postulojn de la okuloj kaj de la kanonoj pri ina beleco. En
tiuj admiro kaj laŭdo al li certe miksiĝis ankaŭ moko al aliaj, sed ĉu vere nur
admiro kaj moko aŭ tiuj senpudoraj enrigardoj filtriĝas el envio kaj bedaŭro pri
io flagiĝanta en subkonscio? Tia estontos ironia demando, ne nur preterpasa, de
iuj ekspastriĝintoj edze vivantaj, eble eta venĝo kontraŭ neaprezantoj pri fajnecoj
de iliaj virinoj!
Ankaŭ alia simila fakto, sed jure malpli grava, trafis mian duonkvietan travivon.
La kleriko okupanta la ĉelon najbarantan kun la mia, iuvespere frapis,
subbrue, mian pordon kaj min salutis rapide kaj singarde anoncante, ke li ekforlasas
la franciskanan vivon.
“Kial? Vi antaŭnelonge solene votpromesis...”.
Li, per serioza ŝerco, jene malembarasiĝis el la neevitebla demando:
“Mi transrulis tutan mian amon super Dio, sed mi malkovris, ke amon mi
en mi ne trovas, do mi nenion promesis... Mi petis dispenson de la papo ĝin
202