LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
zeloto, “pentinto”, kiu certe agacis mian edzinon eksuspektantan esti klaĉe
tamtamata edzino de viro pentanta pri sia ekspastriĝo-edziĝo. Miakomforte mi
konstatis, ke, foje, iliaj edzinoj ne ĉiam sin solidaris kun tiuj edzaj ekstremaĵoj,
eble pro tio, ke ili, preskaŭ ĉiuj devenantaj el katolika asociara medio, ankoraŭ
konservis spurojn de la antaŭa edukiteco.
Estis eĉ forlasintoj de la katolika eklezio aŭ kristanismo pro ne celibataj motivoj;
sed tiaj malkonsentantoj, ne petas dispenson, eĉ emas rimarkigi la nekoheron
de tiu peto. Se kredo ĉesis, kia bezono de akordo kun la eklezio?
Iom post iom mi kredis preskaŭ permane konstati la ne senagan ĉeeston, en
ni ĉiuj, de konata psika meĥanisno, kiun mi per biblieca metaforo komentariis
tiel: “Se la konscienco memorigas, ke ni devintus prizorgi la vitejon kaj male
ni forfuĝis, hastu respondi, ke la vitejo estis infestita kaj putrinta, nefruktodona
eĉ danĝera por ĉiuj”. Cetere, konkrete, se eblus pruvi tion antaŭ Dio, ĉesus tiu
grimaca konscienca petolado pro la votrompo kaj prosperus animtrankvileco
kiu devas esti frukto pli de rezonado ol de sentado.
Jarojn poste, malimplikiĝinta de la eventoj, mi, preterportata de la infektiĝo
arogi al mi la rajton analizi la aliulajn psikon kaj konsciencon, direktis tiun
arton kontraŭ mi kaj, tiam, ekdubis pri kompleta malegoismo de miaj opinioj
samkiam, alifoje, mi ekdubis pri totala sincereco de mia tiama ortodoksemo
aŭ ekleziemo: eble tiaj juĝrajtiĝoj generiĝis ankaŭ, aŭ almenaŭ akompaniĝis,
de iu volo rezisti ion kio ŝajnis persona nuligo kaj serĉi protekton per sinidentiĝo
kun ekleziema ortodokseco, kontentiganta mian bezonon de apogiĝo kaj
apartiĝo. La purigo de intencoj neniam finiĝas!
Alia frakcio konservis emon al kristanismo, sed akuzis la eklezion pro ties
obstina insisto alkroĉi la ĉastecvoton al la pastrecstato malgraŭ ke, tio kontraŭus,
laŭ ili, la homajn rajtojn kaj la bezonon je la geedzecaj tenerecoj: eklezio,
alnajlante al tiu voto perdas adeptojn kaj riskas perforti la homan liberon!
Nova pasia tasko de la pastroj eksoficiĝintaj pro geedziĝaj impulsoj estu: helpi
la eklezion sin liberigi el tia eksceso, valore signifa nur por religiule aŭ monaĥe
vokitoj, kaj ĝin helpi demokratiiĝi kaj eliri el aŭtoritatemo: kaj trovi la
vojon por ordini ankaŭ virinojn. Ekzakte pri virinoj, la ekspastroj nutras tian admiron
kiu el si mem depostulantas por ŝi egalkondiĉojn ĝuste en la rajto ordiniĝi
kvazaŭ ekzistus tia rajto denaske en fideluloj kaj ne estus, la senrajta vira
elekto, nur signo, ke neniu rajtas ordiniĝi: tiun rajton kunfande kun tiu de geedziĝo
ili enkadrigas en la sferon de la homrajtoj de la UNa Deklaracio, kvankam
iuj el ili ne postulas por si, eĉ rifuzus, se koncedite pastre roli malgraŭ edziĝ-
274