LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Kvankam tiaj interparoloj, pri la problemo, komplete, ni konsciiĝis en ĝia
efektiva amplekso nur post la militofino. Dume la plejo estis ke ni por efikigi
nian sindefendon emis ignori la aliulan sorton.
Alproksimiĝanta la kristnaska festo, la pastro kunvokis, en la paroĥestra
domo ĉar malpli malvarma ol la preĝejo, la junularon, kiu fine konsistis preskaŭ
ekskluzive el junulinoj. Ni estis prezentataj kiaj du kvestantaj fratuloj
okaze gastigataj, kiel kutime, ĉe la paroĥestra domo. La konversacia temo
montriĝis tuj tre nekutima: "Ĉu tiu infano, simbole en la kripo kaj iam reale
en portebla bestmanĝujo, estas vere la enkarniĝinta Difilo aŭ nur la filo de
nia deziro? nome la filo de nia bezono de senkulpeco kaj de renoviĝo kaj interna
refariĝo? Hodiaŭ oni dirus: ĉu ĝi respondas al arketipo kuŝanta en la nekonscio
de la homa psiko aŭ ĝi trafas historian kaj realan konsiston?
Ne dubendas, ke por la paroĥestro kaj la aŭskultantaro ĝi kadras historiajn
kaj realajn eventojn. Sed ĝi samtempe korespondas al bezono por la homa psiko,
do al la arketipo. La paroĥestro sin montris (mi tion deduktis jarojn poste)
ŝarĝita je la konceptaro kaj problemaro de C. G. Jung, kiu kredas trovi stampitaj
en la homa nekonscio skemojn, ja arketipojn kiel prastampojn, kiuj enkadrigas,
aŭ modifas, la percepton de la realo: “arketipoj estas universalaj heredaj
dispozicioj kiuj ekde pratempo kaj ĉiam denove elĵetiĝas el nia eno per impresaj,
mitaj, numenecaj simboloj”, provis komprenigi ĉe la popolanoj la paroĥestro.
La arketipo, se ekzempli, de la tute senkulpa infano ĉion renoviganta,
je nivelo de psiko certe ekzistas kaj spertiĝas kia bezono de kulpoliberiga savanto
kun kiu identiĝi aŭ je kies kvalitoj oni emas revestiĝi. Sed nenio malhelpas
- estis la komentoj instinktaj sed ne maltrafe - ke la realo foje korespondas
al la arketipo kiu ĝin senvelke akompanas kaj per si povas plibone
komprenigi la realon mem. Ĝi vere povas helpi en la interpretado de la historiaj
okazintaĵoj. Sed arde deziri ion, ne malhelpas, ke tio reale okazu. Jam
aliaj arketipoj surfacigas faktan enveriĝon, ekzemple tiu de la refariĝo nova
pere de la patrineco: la patrino vere naskas; aŭ tiu de amatulo celanta al la ama
sinofera sindediĉo kaj kunfandiĝo kun la amatino: ĉu tio ne okazas en geedza
unuiĝo kaj kuniĝo?
Kristanismo ŝajnas eksplicitigi kaj plenplenigi tiujn arketipojn, kiuj certasence
liveras pluan favoran pruvon por pli motivi ĝian akceptiĝon: kristanismo
ŝajnas respondo al la postuloj de enhoma nekonscio! Tezo aŭdaca, kiun tamen,
pli akurate dispartigite precizigita, mi trovos en postaj lernendaĵoj pri
psikologio. Aŭdaca sed ankaŭ kaj eble ekstere de la komprenscipovo de la publiko.
121