LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem kaze, pretendis, ke ŝi fermu la okulojn kaj prezentu la maldekstran manon: kun rapida gesto li surglitigis altvaloraĵojn en ŝian ringofingron. Mi kaj Albina, alvokitaj de iliaj ĝojaj ekkrioj, algapis la finan parton de la neantaŭvidita sceno, kaptitaj de sentotumultoj serĉantaj komplimentajn vortojn je logika senco dum ŝi montre disetendis la manon por admiri, kaj admirigi, la efekton de la gefianĉiĝa ringo. Ĉu plori aŭ kaŝi senesperon? Albina ekeligis plorsingultojn dum mi restis muta mienante ridetsignojn por la gefianĉoj turnigantaj siajn okulojn al mi. Promeso senestonta, espero spite desperon. Ĉu ili konscias? aŭ la ĝojo mem jam konsistiĝas nur en la simpla ceremonio? Je kio kontentiĝas la homa koro en desperaj momentoj! Amikoj venis komplimenti per floroj kaj kuraĝigi. Dum la improvizita, dekminuta, festo, la malsano kaŝis iomete sian hidan ĉeeston; tial Elvira sukcesis rideti kaj, eble, pensi ion alian kaj ĝoji kaj iom distancigi el sia menso la propran realan futuron. La fianĉo scias, informiĝis pri ĉio. Kio motoras lin al tioma ammontro al mortonta virino? Krom sincera amo ĉu ankaŭ espero? espero pri kio? Certe, ankaŭ en li, edukiĝinta same kiel Elvira en katolikaj medioj, ĉion penetras la kristana karitato, la amo kiu descendas el alto. La demandoj rektaj aŭ telefonaj, prizorgaj kaj partoprenaj, de konatoj kaj najbaroj, fontantaj certe el sincera kunsufero, ne stimulis en mi dankeman sintenon, male, stimulis deziron, ke neniu min devigu priskribi aŭ paroli aŭ aludi pri evento grandepaŝe falanta sur ĉion mian: pro tio miaj respondoj tiel ekrapidis ĝis travidigi latentan deziron fermi la konversaciojn. Ilia doloro ŝajnis, krom aperiĝo kaj agnosko de komuna nepovo, ankaŭ hasteca rezigno pri plua espero. La brodaĵoj sur ŝiaj geedziĝaj tolaj dotaĵoj daŭrigis esti plipuntitaj zorge de Albina laŭ la sugestoj de la malsanulino kaj, okaze de fianĉaj vizitoj, montradis, momente subtenate de ŝiaj laciĝantaj muskoloj, desegnajn laboraĵojn, etenditajn kontraŭ okazaj tablaj kaj seĝaj tabuloj aŭ fenestroj aŭ murvandoj, spacoj similaj al tiuj delonge imagitaj en la domo de la kredita tuj baldaŭa geedza kunvivado. Ŝi esploradis opiniojn pri la plej agrabla efekta pozicio de pentraĵoj ornamontaj ŝian domon, jam antaŭe aĉetitan de la du familioj parenciĝontaj. “Ĉu lumo tro forta el tiu fenestro? Ĉu prefereblas duonombro? Ĉu ne konvenas al la harmonio de koloroj apudmeti tiujn ĉi anstataŭ tiujn?”. Estis cent la demandoj, sensencaj por la aŭskultantoj sed allogkreaj por la 402
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem demandantino, kaj la agoj direktiĝantaj al iluzia feliĉa estonteco. Ĉu espero aŭ la forto de iluziiĝoj artifike subkonscie kreitaj por plurezistigi en la vivo? Ŝi provas ankoraŭ unufojon, ĉu aŭdaca reago?, kurigi fingrojn sur la fortepiano sed la klavarumado singulte missaltas pro subita muskoldoloro, dum ni ĉiuj hastas konsole vuali la veron: “Tro frue! Tro frue! Revenos la fortoj”. Mi opiniu, ke eĉ ŝi konsciis, ke la mensogo ne estas nura amara neceso, sed probabla vero ĉar mi elpuŝis tion kun tioma energia vigligo ke eĉ mi, laŭsekunde almenaŭ, konvinkiĝis. Sed kelkajn horojn poste ŝi aldonis kun rideto kompatema al ni kaj ironia al si: “Per tiu misludo mi ellogis vian delogiĝon. Mi nun suferigas ankaŭ aliajn. Jen per ŝajnfestado mi jam malaranĝas ĉion bonan kaj belan!”. Trafita de tiuj vortoj aŭ samhavaj esprimoj, protagonisme ĉion absorbantaj, mi denove penis teni sekreta eksentan ribelan impulson, kaj alvokis Dion ironie “la granda rastanto de homoj!”. Se iam ajn mi provis trakti Dion kiel molaĵon taŭgan al ĉiokonturiĝo sur kies fono tamen brilis lia patreco, nun li transformiĝis al cinika malmolaĵo kontraŭ kiu frakasiĝas ĉiu espero. Sur min li volas fali kiel bloka ŝtono! Tuj entimiĝante pri mia enormaĵo kaj dezirante esti pardonata, mi volis resenti kaj ripeti, karne kaj oste, ke konsenti kun Dio egalvalorus nur ŝajne sin senigi je ĉio sia. Tia subita certeco min akompanis, kelkahore kaj favoris etajn haloojn de momenta paco. Dio, sume, antaŭ mi estis ĉiam balanciĝanta inter destino kaj tristo: destino ĉar mi ne sukcesas, malgraŭ vola klopodo, ne vidi en Li la kreinton kaj la homan celon, tristo ĉar penoj disvastas en lia plej morna silento. Tamen tiujn ducent tagojn, tagoj de la iluzio, estonte, mi rememoros pogute kvazaŭ mi provus haltigi la tempopason por pliprokrastigi ĝian nuliĝon. Trian fojon abrupte, sed antaŭvidite, ŝi devis esti enhospitaligita por kromaj pluaj kuracoj kaj por bremsi negativajn reagojn de la kuracila kombinaĵo. Ĉu ŝi revenos hejmen? ĉu akcepti, ke ŝi forpasu hejme aŭ ke konsumiĝu ŝiaj lastaj horoj en hospitalo? Kio transdonu al ŝi ankoraŭ gutojn de espero, kvankam nur iluzia? Ni pasigis tagnoktojn ĉe ŝi kaj, kiam ŝajnis, ke ŝia sufero iom kvietiĝis, ni gepatroj oficiale vizitis Mariasanktejon al kiu ni intencis pilgrime iri de kelka tempo, ne kaŝante al Elvira, ke ni volas plipetegi, ankaŭ per eksteraj agoj kaj kun ekstremaj animdisponeblecoj, en tiu ĉi momento en mi vere sincerigitaj pli de volo kaj rezonadoj ol de sentoj, ŝian saniĝon. Ŝia reago restigis min preskaŭ senvorta kaj amuzita ĉar ŝi, kun kalkulita gajeco, preskaŭ bonhumure 403
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 363 and 364: alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 407: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 421 and 422: vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 447: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?