LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rantan precipe en mia fantazio, ankoraŭ timide flosantan nur en miaj intuaj
certecoj; la glasoj plenpleniĝis el trinkaĵoj kaj la buŝoj el bondeziraj gratuloj.
Tamen io fenda trakuris mian spiriton: inter la feliĉaj kuntostantoj distingiĝis
la rido kaj aplaŭdoj de la kuiristino/instruistino sur kiu, por mi, metintis la
okulojn klubanoj tiom publike svatece proklamantaj nian brilan parindecon.
Tro viglaj ŝiaj bondeziroj por ke min ne trapasu la dubo: Ĉu ŝi nur ŝajne ne
montras signojn de seniluziiĝo? Kiel malestigi ŝian suferon?
Ĉiukaze, se ŝi devis alfronti elrevigan ĝenon, nemulte post tiu ĉi tute svagiĝis
kiam al ŝia amhorizonto leviĝis viro inda je ŝi. Nature ĵusdate ekspastriĝinta,
rifuĝinta ĉe klubejo.
“Almenaŭ ŝia nomo!”, iuj simpatie pretendis. Kaj, la unuafojon publike mi
laŭtdiris “Albina!”. Kaj startis invito, tuj akceptita miahonore, al plua gemutiĝo
kiu daŭris plurhore.
Albina fidelis al la promeso kaj iun sabaton mi vidis ŝin elvagoniĝanta kaj
marŝanta senhezite kvazaŭ ŝi rendevuus al la longe sopirata kaj definitive kontentiga
renkonto. Sur ŝia rondkombita kapo disradias io altira dum el frunto
harereto, aspekte ribela, oscilas al nigraj okuloj trakaŝante kaj travidigante la
aviditajn vizaĝajn formojn. Ridetante, ŝi min randas marŝaleske inspektante,
kvazaŭ mi estus ŝia reordigota propraĵo, de la alto ĝis la subo, ĉar, laŭ ŝiaj postaj
vortoj, oni devas prizorgi por ke mi civiliziĝu; dum mi provas ŝin rapide
informi, ke la firmao ĉe kiu mi magazeniste deĵoras nun min “rangaltigas”
per la tasko de vojaĝagento havigante al mi socialajn leĝajn asekurojn.
Mi komprenas, ke per tiu sinteno ŝi spertas kaŝi kaj regcele kontroli sian
emocion same kiel mi kovras la mian min submetigante al ŝia inspekto. Ŝia
decidmieno esprimiĝas per io inter energio kaj feeca gracio, kiuj el ŝi min alblovas.
La unua ŝia elbuŝaĵo, preskaŭ depostulita de miaj demandantaj okuloj,
agrablige ridetis: “mi nun estas taskita instrui pri la maniero korpe sin teni
kaj vesti, ĉu ne?”.
Miaj reagoj, per tiuj vortoj, tiel agrablis, ke ŝi sin sentis solicitita daŭrigi:
“Jes, ja mi devos vin dekutimigi de ia gestado kaj eĉ ia parolado”, kaj iom
amuzironie, “mi devos vin refari laŭ mia stilo!... Ke vi ne estu en povo de
fremdulinoj!”.
Ĵus enirinte mian loĝejeton, ni allasas eksplodiĝi la ĝisnunaj retenitaj ĉirkaŭprenoj
kiuj daŭris senfine.
Ŝi restis ĉe mi ĝis dimanĉvespere. Kaj mi certiĝis, ke ŝi fine venkis hezitojn
kaj, ke nun ŝi prepariĝas informi sian denaskan familion pri sia proksima nova
stato. La forveturo de la trajno malfajrigis la vidan tension de unu al la alia kaj
267