LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
pulojn kun duonkulpuloj kaj dubkulpuloj kaj senkulpuloj: ĉiuj certe antikomunistaj.
Sed la vivvolo venkis super ĉio: dancadoj, festoj ĉiuspecaj.
Tamen, se la potenco de la homaj aspiroj al vivo forgesigis la ĵusajn hororojn,
jen nova fonto de suferoj: nun amase alvenas forfuĝintoj el Istrio, ekstremelasta
itala aneksita teritorio limiĝanta kun Juguslavio, praktike jam aneksita al
Jugoslavio: ĉi tie la etna purigado procesis por elimini italan etnon: aŭ eksterlandigo
aŭ enfojbigo (profundaj fosaĵoj en regiono Karsto). Dekomence oni
emis kredi, ke la rifuĝintoj estis faŝistoj punotaj pro krimoj, poste la loĝantoj
komencis ilin gastigi kaj satigi kiel persekutatojn: ankaŭ la konvento faris
hospico la lokalojn destinitajn al vizitantoj kaj senhejmuloj. Eble, nun en tiuj
fojboj kuŝas du/tridek miloj da senkulpaj italaj civitanoj, kies teritorio, por pli definitive
esti aneksita al Jugoslavio, devis purige liberiĝi el ĉiuj italaj civilizaj
signoj.
Post la agitiĝo de tiuj tagoj, la klerikeja vivo reprenis sian kutiman disvolviĝon;
sed io nova ĝin ektrakuris. Kiel jam dirite, nova gnomo eksonis. “Nepras,
ke junaj fratuloj kontaktiĝu kun la vivo reala”, oni frapfrazis kaj ekrenoviĝis
io, kvankam konfuze. Ene de tiu ema projekto edukantoj enirigis klerikojn
ankaŭ en la taskon de asistado al mortantoj. Ke mortantaj homoj okupu
larĝan spacon de nia sperto, ĉu dubinde? Certe ne, ĉar en granda fratula komunumo
la evento-morto estas ĉiam alestiĝanta. Okazis fakte, ke frato Vilhelmo,
maljunulo tamen ĉionzorganta, post fervora kaj krianta prediko, kolapse
svenis. Transportita al sia ĉambro (la loka malsanulejo tiam ankoraŭ mankis
je elementaj necesaĵoj forestigitaj de militistoj), li estis flegata laŭ kuracistaj
preskriboj, sed ankaŭ estis diagnozita la baldaŭa morto. La fratuloj ame lin
diurne asistis, kaj kiam endis mildigi la penon de la oficialaj flegistoj, oni pensis
al junaj klerikoj; kaj la tasko falis ĉi-foje sur min. “Vi certe kapablas partoprene
ĉei kaj eventuale paroli delikate kaj laŭ kristana karitato kaj flegi
laŭbezone”. Mi konsentis kaj plenumis mian taskon laŭ maniero, oni poste senapelacie
mezvoĉe deklaris,... mallaŭdebla!
Sed priskribiĝu laŭsinsekve la faktoj. Kiam mi aliris la ĉelon de la malsanulo,
tiu ĉi estis ĝuanta efemeran revigliĝon, kaj montranta deziron interparoli,
tial ke la flegado fariĝis nemalagrabla, kaj mi, por ĝin plifaciligi, glitigis
la konversacion ankaŭ al miaj ankoraŭ atentovekaj ĵuspasintaj vagabondaĵoj:
la malsanulo aspekte aŭskultis atente miajn, antaŭe delikate kaj senemfaze diratajn
sed pojome pli viglige, rakontaĵojn. Certan momenton, mia asistato, spite
sian senvivecan korpon kaj senkarnan ostan framon, rompis la fluon de miaj
139