LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem boron facile trafante la novajn modojn kaj laŭdojn en ĵurnaloj kaj publikan konsenton eĉ ĉe engaĝitaj laikaj katolikoj kaj kelkaj ekleziaj moŝtuloj. La ĉastecvoton, kiu, laŭ evangelio, anticipas figure kaj reale la estontan kondiĉon de la resurektontoj ĉe Dio, oni ekvidigis kiel danĝeran separatecon el la mondo, kiel kontaktomankan izoliĝon malebligantan kompreni kaj kunsenti apud la realaj homoj. Plie, ĝi nun konsiderendus subtila ilo por, malŝarĝite je familiaj penoj, pli efike agi por ligi fidulojn al la ekleziaj strukturoj. Kaj pro tio ke ĉasteco, perdante sian motiviĝon, tuj serĉas sian kontraŭan objekton, malfacilis por la novmoliĝintoj malhelpi al si fantazii pri inecaj tenerecoj aŭ ne cedi al la tento kontakti, kiel limfo en osmozo, la inajn formojn de la plej apuda, se tion rimarki per ŝajnekscesaj vortoj, edziniĝebla virino, kaj fakte ĉiutage gazetoj informadis pri pastroj aŭ religiuloj, ajne malajne, dispense aŭ sendispense, edziĝantaj. Certamomente oni aŭdis, ke la ribela nova interpreto de la religiula kristanismo eketendis, favoratajn de la inismaj ventoj, odorojn eĉ en virinaj komunumoj. Laŭ ondoj eĉ religiulinoj ekmalkovris, ke la antaŭa vivstilo nur litere respektus la evangelion kaj, ke nun oni ekkapablas rekuperi ties veran profundan signifon liberigan dum la ĉastecvoto estingus trezorojn de tenereco kaj altruismo. Malpeneme, kvazaŭ per elflua kompetenteco, oni strebis malkombini kaj apartigi, ankaŭ kulturnivele, la kristanan inismon disde evangelia ĉasteco, bildigita kiel eklezia ruzilo por krei al si senkostajn varbistojn. Kiam la ideara ŝtormo silentiĝos kaj la homoj ree penetriĝos per la kvieto necesa por rekuperi la kritikajn distingkapablojn, ambaŭseksaj religiulejoj estos perdintaj pli ol triono de sia homa konsisto. Se la forto de tiuj konkludoj plu kaj pli modladis mian konduton, ĝi ankaŭ lasadis, en mi, necertecon ĝuste pro sia tro unuflanka favoro al la instinktaj inklinoj. Ne malfacilas kompreni, ke en jam franciskaniĝinto kaj aginto pastre, sed nun ĉesanta pensi franciskane aŭ pastre, ne tuj komplete eliminiĝas interna disiĝo. La distanco kuŝanta inter agi kaj esti dilatiĝis pli kaj pli ĝis fariĝi mem argumento kontraŭ la persisto en religiula vivo: ĉu honestas daŭrigi en tiu personecduiĝo? esti aspekte por Dio kaj fideluloj, reale nur por si mem? Ĉu ne estas devo sin forpeli el okazoj agi tiel duiĝe, forlasi la medion okazigantan tiajn disiĝojn? La medio, la religiula vivo, do, kaŭzus psikan danĝeron per duiĝo de la personeco. Estis nova akuzo kontraŭ la religiula stato! Kaj la nova abomeno helpis analizi tiun disiĝon: fari resendas simple al amasoj da taskoj kaj roloj laŭvole disigeblaj disde sia propra intima difino pri si; esti antaŭpostulas volan adheron, identiĝon kun la farado. La analizo fari- 248
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem ĝis fonto el kiu ĉerpi forton kaj justigon por plunutri la deziron liberigi la tutan socion el la koncepto mem de religiula stato, tion igante devontiĝo kaj porhoma celo. Nome koincidigi la esti al fari. Multaj atendis eĉ deziris tian koincidon. Sed la furioza kontestulo malaŭdacis fari la lastan liberigan paŝon! Dum la maloftaj, ĉiam pli maloftaj, komunumaj meditadoj en ĥorejo, la sinsekvoj de tiaj pensoj akiris novan procedon, ĉe kies fundo kuŝis la priutilisma demando: “Al kiu servas tio? Eĉ koncerne tiun demandon, kian utilon ĝi produktas?“. De mi poiome forfadis la emo kontempladi la bonon kaj la belon kaj la juston pro ties valoro, ĝoji pro ili mem kaj enmergiĝi en la viglan kaj estatikan stuporon naskiĝantan el ili, kvazaŭ fluo el la dia persono; kaj finjuĝis tiun emon tempoperdaĉo aŭ ankaŭ dolĉa/trompa alieneciĝo. Utilismemo jam okupis ĉiujn miajn konsiderojn: ŝajnis logike, ke religio devus laŭutilece pravigi sian ekziston. Kaj Dio? Por kio servas Dio mem? La utilisma pensmaniero estis relativiganta Dion mem! Tamen stranga forto preventas, ke mi foriru el la religiula stato. Se la neperdita prudento min bremsas lime de la kaskado, en ĝi provis min faligi miaj studentoj (intertempe oni renomumis min, laŭ mia insista peto kaj eble por min reallogi al la ordinara konventa disciplino, eĉ se provizore sed laŭ ŝtata leĝo, instruanto de la malnovgreka kaj latina lingvoj en urba liceo), pli kaj pli ekstremismaj, kaj miaj rakontadoj pri ilia ekstremeco al la kunfratoj. La rakontado mem fariĝis fonto de konvinkiĝo. Sur mia tablo, foje ankaŭ en mia sako, bele figuris “L’uomo a una dimensione (= la homo je unu dimensio)” de H. Marcuse, kiu sin engaĝas enmensigi, ke tiu de la plej evoluinta niatempa kapitalisma estas socio nur ŝajne tolerema; konkrete, male, ĝi plenumas funkcion komplete subpreman rilate individuecon kaj personan kreivon, tute nuligitajn de “majstra servutigo per trankviliga teknologia instrumentaro”. Kaj kiamaniere tio koncernas la eklezion? Ja jes, tio koncernas precipe ĝin, estante la katolika eklezio la cemento antikomunisma, antiproleta, do kapitalisma, tial la precipa responsulo! El tiu libro inspiriĝis miaj sloganoj. Eĉ la malordo hipia, videbla en televido kaj laŭstrate kaj superŝarĝe priparolata en gazetoj, stimulis ion admiran kaj foje aspektis sparkoj de la nova liberiĝo. Ankaŭ mia emo al serioza scienca esploro ekflankelasiĝis kiel afero jam gajninta sian celon, kaj tiuspecaj sloganoj lasis indiferenton, kaj potencialaj eltroveblaĵoj gustas kvazaŭ jam trivialiĝintaj. En oftaj predikoj al fideluloj mi plukonservadis singarde prudentan sintenadon: kun iom da fulgo kaj sango, neniam mankantaj en miaj oratoraĵoj, mi 249
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 253: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?