LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kuraĝigi, per ĝi, pastrojn al depastriĝo kaj liberiĝo de la klerikaj ligoj.
La disiĝo sidis en la nomoj: ĝi fariĝos efektiva post eventoj plisube eble
apenaŭ rakontindaj en tiu malpli esenca ĉapitro.
Meze de tiuj diskutadoj kaj disiĝoj aperis kroma ekspastriĝinto kun sia edzino:
ili ne ĝenis sin meminiciate rakonti, laŭ klubana kutimo, sian historion,
similan al centoj da aliaj, sed riĉan je apartaĵoj. Li iam insistis plu krozi en
pastraj ŝarĝoj por ne malĝojigi sian patrinon kunloĝantan. La oldulino tiom
restis en la vivo, ke li atingis sian sesdekjaron antaŭ ol realigi kaj ekigi sian
novan staton, kiu tamen nur ekstere malkaŝiĝis ĉar la asidue kunlaboranta virino
de longe fariĝis lia sekreta, se ne sendi al rubaĵejo la malnovan metaforon
de pastro edziĝinta al la eklezio, kromedzino.
Distingiga novaĵo konsistis en tio, ke ŝi siavice eksmonaĥiniĝis konservante
tamen sian postenon ĉe lernejo kie ŝi plu profesoras je filozofio. Novaĵo estis
ankaŭ, ke ili ne formetis kristanismon, nek forpuŝis la konscion, laŭ kiu ilia
tasko devis esti alia, simple: ili forlasis la staton al kiu ili ne sin sentis vokitaj.
Nenio kontraŭ la leĝo de la pastra senedzineco, nenio kontraŭ la eklezio.
Interaliaj konfidencoj, aŭ kuriozaĵoj, la eksmonaĥina edzino ne sin detenis konfesi,
ke ŝi ju pli similiĝu al la edza bopatrino, kun kiu la edzo kunvivis sesdek
jarojn, des pli prosperas la geedza kunvivado. Se, post Freŭdo, eblas paroli
pri komplekso de Edipo senvuale, en tio nun oni kredas ĝin konstati konscideklare.
Tiaj la komentoj, kvankam ne tute koncernaj, nemalicaj, de amikaro.
Ili kunludis, per simpleco de ideoj kaj senĝeneco sin malkaŝi, al la distingo
de konscio de kulpo kun pento (se pri kulpo temas) disde rifuzo de ĉio religia
pro bezono senkulpigi sin kaj konsekve kulpigi la eklezion aŭ kristanismon.
Kulpo, se estas, ne similas ion kion oni sukcesas elimini per rezonado aŭ
nuligvolo aŭ per ekskuzpreteksto, per kiu iu jam sukcesis eltordi dispenson el
la ekleziaj aŭtoritatuloj: kulpo estas superebla nur per agnosko kaj pento. Pento
pro la neserioza enŝarĝiĝo kaj entaskiĝo en votoj postulantaj moralan forton
pli fortan ol tiu fakte posedata aŭ pro cedo al la nerege kontrolitaj koraj kaj
sentaj impulsoj.
Tiaj iliaj pensoj, kiujn facile, sed ne tute glate, la klubanaro trovis similaj al
la miaj, sed esprimitaj en kuniĝo de spertoj kaj doktrino.
“Ni estis, ili aldonis kun ŝajna masoĥista kontentiĝo dum diversaj oficialaj
aŭ privataj renkontiĝoj, vere ekstervoje irantaj: ni elektis agi unumaniere dum
konscienco nin invitis elekti alimaniere”.
Kial tiom da sincera malkaŝemo? “Pro tio ke pastroj edziĝintaj, por pli efike
sukcesi ignori sian kulpon, ignoras sian devon evangelizadi aŭ koleras kon-
280