LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem lumspuroj en krepuska ŝtormo. Stumpo de mia tiutempa taglibro, registrita certe kun la intenco min senkulpigi, troveblas:”Eble mi malbenas la aferojn plej ameblajn por gajni pluan certecon pri ilia konsisto”. Enŝoviĝis, kaj tio pliakrigis nian misorientiĝon, dum la momentaj ekscitaj cerbumaĵoj de Albina, ke tiu disfalo povus esti puno pro nia aplomba decido pri geedziĝo spite la perceptitan devon realigi alian vokiĝon. “Nia vokiĝo, ŝi elfosis el meandroj de siaj penskaŝejoj, ĉar ankaŭ mia sorto estus alia, eble tiu de fraŭlino, se ni ne estintus indulgaj al nia inklino”. Ŝi pri tio jam elverŝis, mianescie, sian streĉitan koron al katolika konata presbitero. Tion mi pene toleris kvankam liaj respondoj estis identaj kun la miaj: neniu rajtas pruntedoni siajn interpretojn al Dio, ĉar tio estus malrangigi Dion je nia nivelo, do Lin malutile idoligi, ĉar funde eĉ morto de filino estas nur la peranto de la Dia Graco, kaj fine nia geedziĝo ne disdegnis, eĉ fine obtenis, la eklezian benon. Ĉio mensnivele klara, por mi kaj por ŝi, kornivele tamen en tensia serĉo de pli niamezura respondo. Eble liaj instigoj kaj Albinaj rekuperoj bridis, ke ŝi eksentis katarse, kvazaŭ kontentiĝa akordiĝo inter suferoj kaj peka stato kun konsola inkliniĝo al novaj afliktoj. Kiel oni vidas, je nivele de juĝo mi konservis la ekzaktan kristanan pridian koncepton; miaj sentoj, male, laŭriris pli tra la ijobaj protestoj ol tra la Jesuaj ensciigoj pri nia ĉe Dio finiĝo. Okazis ankaŭ la iluzio de ŝajna saniĝo, al kiu ni alkroĉiĝis, kun la suspekto tamen, ke nia tro kovita espero povus senkompate ruiniĝi per la probabla posta elreviĝo. Elvira ekaspektis freŝige babilema kaj iom interesata je libroj. Mi kaj Albina reciproke rigardadis kaj kun hezitema fervoro reciproke spronadis emigi nin kaj Elviran de nova konstato al espero, kaj ne forgesis, ke ni ĉiukaze estis ricevantaj grandan favoron: ni revivigu do nian dankemon kaj reakiru spurojn, jam forgesitajn, de la kutima ĉiutaga gajo. Por pli forte enŝteligi iluzion kunludas refloro de la vizaĝsanaj koloroj dum ŝiaj muskoloj aspekte streĉiĝas preskaŭ normale kaj sendolore kaj la endokrinaj glandoj iom pli refunkcias, tiuj salivaj iom kreskigas la kvanton da likvo kaj tiuj larmsekreciaj ekhumidigas iom pli la okulojn. Ankaŭ la streboj por venki malemon al parolo kaj por aspekti, eĉ ekstere, afabla kaj kontenta kun vizitantoj nun ŝin ne lacigas kaj foje ŝiaj fingroj provas ekaraneeti delasitajn melodiojn, kiujn mi ne sukcesis komplete ne suspekti kiel la lastajn ŝiajn alkroĉiĝojn al la vivo. Kuracistoj diversmaniere eksplikis la fenomenon. Povus esti, almenaŭ pormomenta, spontana solviĝo de la kancero, allasis la malpli informitoj pri la na- 400
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem turo de tiu malsano, sed certe neeblas tiukaze liberiĝo de la gena misformaĵo. Aliaj, ne volinte nin esperigi je tiu ĉi solvo, nin nur delikate ekdubigis; ĉiuj unuanime konvenis en la prokrasto de la planita plia kuracado kvazaŭ-kemioterapia. Familia kuracisto vuale invitas, ke ni profitu la plurestadon de la filino por plugute ĝoji. Dume oni insistis per rekapabligaj kuraciloj. Ĉiuhore, ĉiuminute ni estis spionantaj la reagojn de ŝiaj korpo kaj psiko. La iluzio daŭris tra ok monatoj, kalkulitaj kaj ĝuitaj pogute: la potenco de espero, subtenata de favoraj signoj, kvankam ĝenata de, eble vole dampita, fone rekreiĝanta timo, igis tiujn tagojn dezireblaj, kaj min tenis sur la sojlo de espero tute preta invadi la universon per la himno al l’ vivo. Sed la vorto kiu valorus pli ol la tuta mondo ne eliris el niaj lipoj: iun nokton Elvira ekploris pro doloro ĉe la dorsa spino, dum la postaj tagoj ekdoloris ŝin ankaŭ la brakoj: estis decidite de kuracistoj pluinsisti laŭ la, momente prokrastita, kvazaŭ-kemiterapio, kiu certe faligos, oni nin avertis, harajn belaĵojn pro akompanaj malbonaj fenomenoj. Nia antaŭa ĝojo, abrupte, aspektis ĝojo malŝparita kaj uzurpita, ĝojo senrajta, ĝojo mokeca kaj piloria, eĉ elradiita ĝuste por priridi naivulojn. La samaj pensoj ektrapikis mian animon: Dio reenloĝis denove inter la neagrablaj misterecoj! Dume la intensa terapio estis subtile/trompe ĉifoniganta la belan vizaĝon kaj iomete seniganta je la jam maldensiĝinta hararo ŝian kapon kaj tratranĉigis al ŝi preskaŭ ĉiujn rilatojn kun konatoj kaj amikoj, kaj jen la soleco kiun mi kaj Albina devis repopoligi per inventaĵoj ĉiuspecaj por malhelpi, ke ŝia menso kristaliĝu laŭ unu penso, la senespera penso pri la hororeco de nova aspekto, forviŝante ceteraĵojn. Tiu ekzerco, siamaniere, okupis nin kaj puŝis en duan vicon la disfalsenton, kiu tamen impetis sur nin kiam Elvira, jam alforĝita grandparte al la lito, sukcesis sin senti akceptita de la dormo, antaŭe alvokita kaj flegita sed fakte dissolviĝinta inter pensoj ĉiam pli akrapintaj. La bruojn el la strato aŭ la oftajn intervenojn de la flegista deĵorado, tiujn tagojn, ŝi ne perceptadis kiel ĝenon sed laŭprefere kiel invitojn eliri el siaj doloraj pensoj. Sed estis efikoj de kontraŭdolora medikamento. Ankaŭ en la novaj alvenantaj tagoj de ŝajna sanplibonigo, preskaŭ ĉiutage, vespere, aperadis, ĉe hejmo aŭ malsanulejo, kun ridmieno, ŝia jam de longe preferato, kiun ni gepatroj pasintstile nomis “ŝian fianĉon”, por ŝin distri petole ridante pri amuzigaj naivaĵoj aŭ geniaĵoj de komunaj amikoj, foje aludante la planojn de la estonta geedza kunvivado. Iun vesperon li, pli gaja ol normal- 401
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 363 and 364: alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 405: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 421 and 422: vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 447: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?