LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
blan kaj precipe por reakiri la psiksocian memfidon? Aŭ li kredis, ke el tia
psika kaj morala malkombiniĝo sparkos, tra lia gvido, rezoluta unucela
konscienco? Eble ambaŭ gvidlinioj lin konsilis. Se anticipi, iam kuros klaĉoj
pri lia supraĵeco en la akceptado de aspirantoj.
La nova religiula komunumo tuj eknutris sentojn de simpatio al mi taksinte
min plua velkinĝanta sproso de la venetia trodetaleme rigida disciplino kaj de
la ekscesa fidmanko al la edukendaj kandidatoj, penstradicio kaj edukaj metodoj
jam brue kritikitaj en religiulaj fakaj kunvenoj. Ne direndas, ke de tiu juĝo,
tro severa laŭ mi, profitis mia lerteco kvankam perceptita kiel ne multe
objektiva. Efektive, en tiu ĉi klerikejo oni rajtis kontakti kaj komuniki laŭvole
kun eksterstudentejaj konventanoj kaj ankaŭ eksterkonventanoj, oni povis
elekti kaj sekvi sian kulturan preferatan terenon partoprenante prelegojn, diskutojn,
dramojn ludatajn ankaŭ en urbaj teatroj, eĉ se nur per supraĵa interesiĝo.
La novaĵo min plenigis je korvibro kaj entreprenemo kaj de kulturriĉaj
kontaktoj, kaj mi ne mankis eĉ sciigi, kun la triumfanta gajeco de prizonulo
liberiĝinta spite siajn karcergardistojn, tion al la klerikoj de la venetiaj
miaj, trudite forlasitaj, kunkovituloj. Sed tio kaŭzis plendojn ĉe la regiona superulo
flanke de mia origina komunumo. Ties protestoj atingis la tegmentan
generalan superulon en Romo, kiu rekomendis al miaj novaj edukantoj pli
atentan observadon pri mi antaŭ ol mi enordeniĝu per la definitiva votpromeso,
pro la manifesta neeta kvanto da kaŝita ribelemo kaj venĝemo. Sekve de
tio, per oficiala kunvoko, la regiona superulo, iom “iritita” pro la rimarko el
Romo, min admonis agi korekte kaj avertis, ke tiu malprudentaĵo kostos al mi
ion. Pri kio li