LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉapitro oka
Konventa kaj klerikeca travivado
Finfebruare 1945 do ni revenis, kiel dirite, el vagabondado, al la konventa
studentejo. Rekomenciĝis la klerikstudenta vivo. Post festaĵoj, brakumoj, klarigoj,
mi kaj mia amiko estis loĝigitaj ĉiu en laŭokaza ĉelo ĉe la alnorda parto
de longa koridoro de la dua etaĝo. La vetero daŭrigis sereni, la frosto glaciigis
ĉion likvan, la malvarmo malmoligis la korpon: la piedoj, nun senŝtrumpaj, pli
ol aliaj eksteraj membroj, sentiĝis tiom malmole, ke el mi haste svagiĝis la fiereca
rakontemo pri la ĵus pasintaj erarvagaĵoj: post du/tri tagoj la pasinto ne
plu ekzistis ĉe ni kaj ĉe nia kunstudentaro. Pri piedoj, ĉesinte la kondiĉo de
malfavoro pro ĝena vagado, ili, kiel aludite, ellasis la rajtojn surmeti ŝtrumpojn
kaj devis konduti laŭregule: sin enŝovi en pezajn ŝuojn je dika poploligna
plandumo kaj ledstrie kovritajn, por iom prokrasti la momenton de la plumba
frosta malmoliĝo. Sub la piedoj finvintre, iom nunjare sed pli evidente en la
venontaj vintroj, formiĝis haŭtaj malmolaĵoj kaj samtempe de la piedoj la ekfrostiĝo
pinĉe transdoniĝis al la nazo kiel konstanta duonmalvarmumo, al la
daŭre interfrotiĝantaj manoj kiel frostadabscesoj, al la oreloj kiel ruĝaj ŝvelaĵoj.
La eksteraj pintoj de tiuj sentoorganoj ĝismedole degelis, oni observis, nur en
la komuna salono aŭ en klasĉambro, la solaj varmigitaj, kiam en ilin estas allasata
enrompo de la sangocirkulado puŝita ankaŭ de insista, kaj nesingarda,
frotetado.
Bonŝance la klasĉambron, je nia dispono ankaŭ en la studadhoroj, oni stove
hejtis. Tie mi ĉesadis piedmovi kaj salteti por daŭrigi senti la piedojn koneksaj
al la cetera korpo.
"Penitenco pro siaj pekoj”, oni vortigis; kaj, ĉe mi, la memoro igis ĉeestaj
tiujn fiajn dezirojn, ke milito venu pligrandigi mian patrujon kaj orgojlecajn
patrujaĵojn; sed la malkomforta eventaro ĝenerale ne malpliigis mian dediĉon
al la studo. Dio, male, en miaj juĝoj, konturiĝis al io nova: je teorinivelo li ekscitas
ĉiam ĝojon, amikecon, certecon, sed je sentnivelo li daŭrigis esti, foje, perceptata
kiel ebla, se ne kaduka, ĝojo, rezerva amikeco, eventuala apogilo dum momentoj
de necerteco. Kiu scias ĉu eĉ en miaj kunuloj sentiĝis tia
animŝanĝiĝo? Aŭ ĉu tio ekdiferencigis min de ili?
Al mi agrablis ankaŭ, post malfrostiĝo kaj varmiĝo en la komunuma salono,
plurtempe resti ĉele, tiel, ke la studadon interrompis, krom alarmosireno,
131