LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem sentiĝas: tiom la loka aspekto variis kaj buntiĝis, ke ĝi sin dekoracias kiel ĝardenon senkomunikan. Mi eniras, legas nomojn en ŝtonplatoj kaj sinkas en rememorojn furioze memaperantajn: jen la geavoj jen la onklino jen la kuzo laborfalinto. Elvira miras pro miaj memkoncentrado kaj emociado, kaj eble eksentas sekretajn ligojn kun la mondo el kiu eĉ ŝi devenas. La malmultaj silentaj vizitantoj havas vizaĝojn tro similajn al tiuj pri kiuj mi nostalgias por ke ebliĝu foriri el emociado. Ĉiu parenca forpasinto havus ion riproĉi al mi: fakte, preskaŭ neniu el ili ricevis de mi tiom kiom li donis al mi. Ili vidis en mi sian honoron, sian socian superleviĝon kaj anticipon de sia, foje forgesita, transcenda destino. Iliajn ĝojon kaj certecojn eble mi ŝanceligis. Mi sentas impulson ilin trankviligi ĉar nun ni kune kun ili havas la saman fidon, la saman esperon, kaj ĉi tie kun ili rendevuas. Veninte por ilin pietate rememorigi mi finiĝas humiligata antaŭ ili; nun evidentas, ke min trenis ĉi tien ne forto de subiranta vivo, sed bezono min liberigi el kulposento pardonpetante: al la avo kiun mi forlasis en ekstrema momento, al la kuzo komunistiĝanta sur kiun miaj bruskoj falis senpiecaj ŝtonoj; al la onklino kiu el siaj kultura senornameco kaj socia fremdeco eltiris elaĉetan admiron por mi kiu, malgratule, ŝin neglekte flankenlasadis; al onklino Anĝelina komprenema al ĉiuj kaj tiom kutime bonhumura ke per ŝia ŝajnĉantece milda voĉo kvietigadis disputemajn familianojn: ŝi por regali min, indan je ĉio laŭ sia senkondiĉa estimo por mi, per plado el diversaj viandoj, iun tagon forgesis kaj fastigis sian filon revenantan el lacigaj laboroj; al la avino kiu, intuiciinte miajn inklinojn, plurfoje min riproĉis pro mia nekaŝita indiferento al si; al praonklino Tereza kiu, kvankam al ĉiuj helpantema, tamen pri miaj sekulariĝo kaj edziĝo ne ĉesis akuze mueli kion lango elpelis. Jen la kompatindulo de la tuta parencaro kiu komunikiĝis nur geste aŭ grunte pro manko de parolkapablo; jen 80-plusjara onklo Aĥilo saĝa kaj spirite riĉa, amebla pro sentencoj kaj juĝoj, kutime ŝatataj postevente; kaj jen la tombo-niĉo ankoraŭ ne okupata, tiu de kuzino Maria, nun postvivanta en kadukulejo: estis ŝi kiu min ruĝigis antaŭ multaj dirante, ke al mi, religiulo, ne malplaĉas trarigardeti la jupojn movitajn de junulinaj formoj. Jen mi traktas ilin kiel vivantojn. Sed tiu penso-imago tiom elkreskis ke certamemonte ŝajnis ke la tempo dediĉita al la mortintoj min forigos el la vivantoj ĉar ili vere vivas ĉe Dio. Je tiu sento-malkovro, mi min trovis festante kun ili! En angulo, preskaŭ apartigita de la aliaj, jen la familia tombo, marmore me- 368
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem blita, de tiu riĉa forpasinto neniam vidita kaj renkontita, por kiu tamen, en la memortago de ĉiuj mortintoj, oni insiste petis, ke mi ploru antaŭ tombvizitantoj kaj centru streĉojn por subvenigi larmojn ŝajnigante afliktiĝon. Li estis la bienposedanta notindulo ĉe kies familio dungiĝis mia patro: liaj pluvivantaj familianoj enmanigadis al ses/sepjarulo florbukedon ordonante, ke mi preĝu kaj plore sintenu, antaŭ tiu tombo kaj antaŭ mirigitaj personoj, almenaŭ unu duonhoron. La rekompencaj kukaĵoj ebligis, ke mi, ruze/kaŝe, portu fingre salivon al la okuloj obstine rifuzantaj larmi. Tra la vojoj kaj placetoj, jen la restaĵo de la panbutiko ĉe kiu mi tro sata de blanka polento (maizkaĉo), kredigante mendon je nomo de mia patro, ŝulde aĉetadis varman krakpanon (jen mia ripetita senresponda posta ena demando: kiu pagis post dekoj da ŝuldoj?); jen la loko, nun placo, kie el sia domo fulme eliradis olduletino Ĝeĝa furioze riproĉanta pro kriaĉadoj kaj batoj kontraŭ la fenestroj de sia hejmeto. Tie ĉi, apude, situis la lernejo kie la instruistino min benkkunuligis kun lernantinoj por ke ilia ĉarmo min instruu, ke la nazmuko ne forviŝendas per la mandorso aŭ per la jakmanikoj. Jen la stacidomo, kie haltadis la trajneto, nomata nigra bovino pro ĝiaj lignobruliga lokomotiva je blanka/nigra koloro kaj malrapideco ene de tiomaj movoj kaj hastecoj, nerekonebla jes, ebliganta tamen, ke mi revidu la instruistinojn malsuprenirantaj el trajneto tutnigrafuma kaj vaporblovanta. Ili el la stacidomo ĝis la lernejo defiladis flankflanke, triope aŭ kvarope, movante sinkronece la samflankajn gambojn, kiujn mi fikse observadis marŝante preskaŭ per samritma paŝo je ilia flanknivelo: ili miris, ke infaneto aŭdacus tiom manifeste prigapadi iliajn krurajn ĉarmaĵojn dum mi ensorĉiĝis nur pro sinkroneco de la gambaj movoj kaj de la ritma klakado sur la larĝa stratpavimo. Jen la domo de Simono, en kies korto ankoraŭ siluetiĝas la branĉoj de la jujubarbo, kiun mi skuis kaj mildigis, sed nur pro neeltenebla malsato, je la peno subteni integra la fruktan ŝarĝon. Pliposte plurestas la hejmeto de la pedelo, kiu tiretis, kun la permeso de mia patro, miajn orelojn, nemalofte interpretante tro malavare tian permeson. Personoj, paŝante kaj informante, helpas rememori erojn de la pasinto de miaj geavoj, eĉ priskribas eventojn. Eĉ en kelkaj senpolviĝis, ke ilia nevo fariĝis fratula pastro kun la dua mescelebro en tiu ĉi preĝejo. Ne ĉio perdita do, flustris ĉe-orele Albina, respektante tamen mian silenton dum mia esto ensuĉiĝas en novajn nedifineblajn sentojn: se ĵusantaŭe mi ĝojis kvazaŭ revokita el ekzilo, nun mi estas denove ĝene elvokata kaj… memelpeliĝanta! Elvira, ne retenante sian malpacientiĝon, duondormas en aŭtomobilo, fora 369
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 363 and 364: alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 373: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 421 and 422: vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?