LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ĵon mi ne renkontis tiam kaj nun ne antaŭvidas. Mi ne fremdas pri pedagogio
kaj psikologio kaj pri kapablo trakti lernobjekte kristanismon laŭ vidpunkto
de katolikismo, kiu impregnas la kulturon kaj arton kaj literaturon kaj
la lingvaĵon de Italujo kiuj siavice justigas la ĉeeston de la katolika religio en
publikaj, ŝtataj kaj neŝtataj, lernejoj.
Tamen mi devis superi iun nepre pridiskuteblan antaŭkondiĉon. Kiu estis
tiu maljunuleto plonĝanta en lernejon? Ĉu la kutima truŝtopilo senkompetenta,
forfluigita sur la lernantojn por havigi al li facilan rekompencan salajron?
aŭ sakristio-deĵoranto bonkonduta kaj merita je fina premio?
Tiaj la rekantaĵaj demandoj plurfoje spertitaj kies origino ŝuldiĝas al tio ĉi:
se vi ne radias elmontrante, ke vi devenas el pastraj vicoj, vi ne povas taksiĝi
doktrine kompetenta kaj des malpli konvinki je via pedagogia kaj disciplina
preparo al instruado, kun la rezervo tamen, ke subsube pastro instruas iom antaŭjuĝe!
Neniu tamen al mi petis kredittitolojn, nur lernantoj vortumis sibilajn
demandojn kiujn mi imagis inspiritaj de ne ankoraŭ amikaj kunprofesoroj,
eble dubemaj pri mia profesia trejnado aŭ eble malfavoraj al la prireligia lerneja
instruado: komunaj, kutime nur scivolemaj demandoj impresis kaj fariĝis
ironiaj aludoj al mia ne oportuna, malgraŭ laŭleĝa, ĉeesto en... erara loko!
“En kiu paroĥo, erudante infanojn pri katekismo, vi vin preparis al la instruado
pri teologio?”.
“Ĉu pri tio vi vere fakfrekventis... Ja, ĉe kia fakultato vi vin fakuligis?”.
“En mia paroĥo, estis mia timida respondo, en libertempaj postlecionaj pri
la helena kaj la latina horoj aŭ post plurjaraj vizitoj al teologia fakultato”.
“Por instrui ĉu ne necesas pruvoj de taŭgeco?”.
“Sed teologion kaj sciencojn apudajn kiel vi postkuris?”.
“Mi havis tempon, pasion kaj monon por instruiĝi ĉe PAS kaj ĉe Istituto di
Indagini Psicologiche kaj ĉe Pontifika Universitato...”.
“La profesoroj estas multe pli junaj ol vi. Ĉu vi ne timas vin senti fiŝo eksterakva,
ĉu vi ne hontas...?”.
“Al ni finfine ne malplaĉas amuziĝi… kun napokapaĵo!”.
Vere tiu lasta vorto estis pli intuiciigita ol eldirita ĉar kunsona kun la proverbo:
difekton, kiun oni admiras en moŝtulo, oni ne pardonas al novulo.
Tion kion iam mi konstatis, eĉ ĉe normale kleraj personoj, nun mi spertas
surhaŭte ankaŭ ĉe mezlernantoj: vi estas laiko, do ne pastro, do sena de kompetentoj
kaj atutoj por klerigi religion, kvankam religio estas “scienco instruenda,
kelka susuris, senbezone je preparitaj komisiitoj”.
Ĉe la antaŭadoleskantoj kuris reciproka incitigo por ke iu aŭdacus havigi
322