LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
manoj karese ektuŝis kaj unu sin forlasis je dispono de la alia, anime kaj korpe.
Nek programite, nek antaŭvidite, amafero plonĝe konkretiĝis sur la naivecoj de
mia unuafojo entute kaj havos neantaŭvidite suferigajn sekvojn.
Okazis. Kiam ŝi foriris, kaj mi restis tute sola kun mia surprizita pasio kontentigita,
iu dubo ekenŝoviĝis inter miaj pensoj: tiu korpa intimeco kaj kompliceco,
ĉu ankaŭ en ŝi naskiĝis el profundaj, eĉ se okazaj, sentoj? Ia dubo ekhumiligas
min: eble, pli ol ŝia ekamo ludis iomgrandan rolon la kompato pro
mia abstino el seksumado kiun mi, kun kreskanta pudormanko, estis aludanta,
kaj al mi ne malplaĉis, ke ŝi ekdonus signojn je ŝia disponebleco akcepti, ke
miaj aludoj fariĝu karesoj kaj vizaĝvizaĝaj kontaktoj. La parola dialogo tuj
ĉesis kaj ni estis unu. Kaj jen ke, malmulte poste, la dubo, ke la ŝia estus pli
fordoniĝo al bezono forgesi elreviĝojn ol amsento, ĝenetas mian spiriton. Analizante
la unuopajn kunigajn momentojn mi kredas malkovri en ŝi partopreniĝon
naskiĝantan pli ol el deziro komplezi ol el deziro sin amfordoni. Tio reziduas
en mi, ankoraŭ nesperta pri la nuancoj de la ama koro, io humiliga kaj
seniluzia kvazaŭ stratangulaj senamaj amoroj. Neniam mi povis klarigi tion
ĉar mi ne plu ŝin revidis aŭ ial renkontis, kvankam foje, fantaziante ŝin rekontakti
kaj repreni paroladon interrompitan, la humiliĝsento kredis resperti ion
por sin malaperigi.
Tiu implikaĵo de sentoj, la postan tagon, tute perdis signifon kaj eĉ intereson
kaj fariĝis malvarma duŝo, kiam la centra superulo min kunvenigas por
urĝa komunikaĵo, oni al mi opiniigis. Mi aliris ĉe lin penante maski mienon vage
espereca. Li, male, post kutimaj konvenaĵaj vortumoj, ne demande, sed aserte
stiras la atenton al la hieraŭa vespera aferaĉo, parolante pri nia devo resti fidela
ankaŭ al la ĉastecvoto. Mi deziris kunŝovi mian eston en neniejon kaj provis
trovi ŝirmon en afektaj raŭkecaj, se ne gargaraj, raspaĵoj kiuj finfine devis
ĉesi.
Kiel flareblis al li pri la malpudoraj fifaroj de tiu hazarda renkontiĝo? Konfuzigita
de humiliĝo kaj urĝo aperte agnoski mian malordaĵon, kaj malpaciencigita
de retenataj atendoj por enveni baldaŭ la timatajn konkludojn, mi eklucidis
pri tio kio senvole enŝteliĝis en mian amelverŝiĝon. La fratula pordisto,
rozariante promenanta irrevene laŭ la klostro al kiu kondukas la koridoro antaŭ
la vizitsaloneto de ni okupita, certamomenton, altirite de la silento pro la
ĉesita babilado, eniris malŝalti la lumon, sed, malferminte la pordon, li sin trovis
fronte de la amora spektaklo: fakte, mi nun memoras, ke neoportunaj pordaj
ŝrikoj tiam min avertis, ke la pordo neŝlosita povus meti min sub alies
okuloj sed tiam “ol dolor’ pli povis la malsato”, dirus Dante, nome la pasio
232