LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉio laŭprograme kaj laŭdezire; nur unu afereto restis ne plenumita: ni ne
haltadis por vidi, almenaŭ elekstere, ŝian gepatran hejmon kun ĝia korta verda
laŭbo kun tablo kaj benko ĉirkaŭata de arboj, laŭ ŝia priskribo, rande de rivereto
kunliganta la du precipajn lagojn de la Varesa regiono. Estis ĝuste tiu ŝia
priskribo kiu reemfazis mian deziron kaj ĝin miksis kun la espero esti prezentata
al ŝiaj familianoj. Mi apenaŭ senvualis tiun deziratan interprezentiĝon sed
ŝi ne igis invito la aluditaĵon: antaŭ ŝia domo, duonkaŝita funde de interna
korto, ni aŭte pasos estontece sen viziti tamen ŝiajn familianojn.
Mi returne vojaĝis kun la certeco, ke ŝi min akceptas kaj pretas ame kunpartigi
ĉion kun mi kaj en mia memoro mi trairis ŝiajn gestojn, kiujn mi interpretas
pli esprimaj ol ŝiaj vortoj. En mia eno la ĵusaj okazintaĵoj certe aspektis
seriozaj kaj laŭtege aplaŭdotaj, sed sur mi ekaperumetis la okuloj de eksteraj
observantoj igantaj pliretenataj miajn pensojn ekesprimiĝantajn per vizaĝmovoj;
ĉio ekkonturiĝis brila ene de mi mem kaj merita eĉ sursceniĝi eksteren: preskaŭ
apenaŭ mi sukcesis eviti ridindigon kaj mokon! Kiom naiva tia enamiĝo!
Kaj rekonsciiĝis ankoraŭfoje, ke mi ne trovis okazon por elmeti la demandon,
ĉiam marĝenigitan de io nova: “Kial nun via hararo malligita al la ŝultroj?
Ĉu por min pli allogi?”.
Se tio estis forgesita, alio estis vole ignorita. Al ŝi mi ne malkaŝis pri mia
unua gajncela okupiĝo, estiĝinta en la pord-al-porda vendado de libroj per
kontanta mono (unuvolumaj enciklopedioj, kaj altkulturaj libroj de malvasta
konsumo): mi devis kontakti personojn kaj ilin konvinki aĉeti; mi persvadis nur
mian fraton kaj iun religiulan fratulinon, al kiuj tamen estis dekalkulita la duono
de mia procentaĵo. Nun pri tiu silento mi provas praviĝi kaj dispeli eksentojn
de senmotiva malfido ofenda.
En tiu afero, de la ofertado de pordo al pordo, al mi mankis io, eble devenanta
el la duboj pri mia sukceskapablo: ĉiu instigo konsideri kaj ekuzi la teĥnikajn
sugestojn de merkatiko frakasiĝis kontraŭ la muro de mia negajeco:
fakte, hontosento ekvagis en mia spirito ĝis la spontana kaj nekonscia aspekto
de tristmienulo. Kaj tio min lacigis ĝis igi min, per subtila deziro ĉion malfari,
ne tute sennostalgianta, se ekstreme dirite, pri realbordiĝo al la malnova stato,
operacio tamen neebla ĉar la religia ordeno ne rajtas reakcepti elpeliton pro
kontraŭordena transleĝiĝo aŭ pro dispenso. Foje, fronte al la sama monotona
konstanta rifuzo por la miaj ofertaĵoj, laŭmomente la deprimo fariĝis perdo de
la kapablo montri intereson pri kio ajn.
Kelkajn semanojn poste, eĉ perdante iom da mono, kuraĝe mi akceptis la
insistajn konsilojn de klubanaro kaj liberiĝis je tiu ĉi deprima laboro komen -
265