LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
mian eventualan koleremon kontraŭ kontraŭanto, sed ruzece en kadre de pli
subtila kontentiĝo de tiu tendenco. Specimene: mi ja jes rezignas venĝon, sed nur
pro tio ke estas antaŭvidita humiliĝo aŭ malestimiĝo de la ulo kontraŭanta.
Ke mi bedaŭrinde estas knedita el tiaj pastaĵoj, estos konfermite ankaŭ de
korekta kaj preciza analizo per sciencesplora vidpunktaro. Pripsikaj sciencoj
hodiaŭ konfirmas klarvidajn intuiciojn de mistikuloj kaj de la humanisma psikologio
atestatajn de jena invito: lasu, ke alia fida persono vidu ene de vi! La
animgvidanto! Kompreneble, tiu memanalizaj provoj valoras ankaŭ kiam ili
koncentriĝas ĉirkaŭ la serĉado de moralŝatindaj kvalitoj.
Proksimiĝis la tradicia festo de Sankta Francisko (la kvaran de oktobro),
kiam la novicoj per publikaj votoj sin devigas vivi laŭ la idealoj de Sankta
Francisko por la daŭro de tri jaroj, en kiuj ili jam sin per privataj promesoj devontigis.
La superuloj, precipe la rekta responsulo, nome la novicmajstro, ripetadis
sian efike orkestritan abruptan skuadon de la arboj: la arboj estis ni
novicoj, la skuado la insista preme ĝispetega invito, ke ĉiu el ni, kiu sin religiulemiĝus
nur por eviti militon kaj havigi al si travivfacilaĵojn, forlasu la
konventon: senhonte, sendanĝere kaj malprofite al la ordenanoj kaj antaŭ la
mondo! La invito ĉien direktis; tamen al mi iomete ŝajnis, ke la majstro, turniĝante
al kelkaj el ni, atentigas, vualite sed akurate, pri mia persono ĉar li priskribas
ĉu supozitajn ruzerojn ĉu la supozitajn mavajn ŝanceliĝantajn pensojn
de duonŝajnigulo. Spontane envenis en pozicion mia hipokritemo manifestante,
dum la tujposta ripozpaŭzo, apertan konsenton pri liaj admonoj, kaj
eĉ senpudore aldonante miajn tiudirekte aprobajn konsiderojn, kiujn li akceptis
ne sen tamen montri agrablan surprizon kvazaŭ mi esprimus pensojn ne tute
kongrue dankeblajn al miaj rutinaj pensado kaj sinestrigo, kaj do neantaŭviblajn.
Poste, solece en mia ĉambro, mi trabatiĝis por alhoki ne tute maldignan
pravigon: tiufoje mi alkroĉis memabsolvon sur la bonŝanco, ke mi ankoraŭ
havas la trijaran tempon por min pliesplori kaj decidi. Tiel mi pli kaj pli enpraktikiĝis
en la arto de ŝajnigado kaj fintado. Mi daŭrigis kredi je Jesuo kaj je
la valoro de la evangeliaj idealoj, kaj samtempe rafinadis mian arton montri
piecon kiun mi ne havis!
Tamen ne ekskludendus, ke la ŝatebleco kaj valoro de la votstato intimiĝos,
eble per nekonscia altiriĝo, en la subtavoloj de mia pensmaniero ĝis propulsi,
ke mi sekvu la votojn kaj restu kontentiĝe inter la fratularo.
Tri tagojn antaŭ la publika pervota devontiĝo oni pasigis tramane de votpromesontoj
faksimilon entenantan skemon de testamento: mi devis manskribe
78