LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Nia loĝeja sistemado estis iom laciga pro neceso rekunmeti ĉambrajn meblojn
kaj litojn kaj reordigi ĉelojn kaj igi funkciantaj fenestrajn komponantojn,
kaj elimini ruinaĵojn.
Fine, kiel antaŭvidite, la klerikoj multenombris pli ol la unupersonaj ĉeloj,
en kies spaco vere nur unu persona povas vivi. Mankis unu ĉelo. Kuris propono:
kiu akceptu dormi, nur dormi, en la unuaetaĝa klostro, kelkemonate, ĝis
la masonistoj pretigos novan ĉelon en la rekonstruota flanko? Temis pri klostreto
trimetra larĝa kaj okmetra longa, kie oblikva pluvo foje lasas flaketojn.
Akceptis mi, pli pro aventurspirito ol pro bonvolemo kaj tial la klostro je la
kvara flanko duonĉielaperta fariĝis por mi preskaŭ ĉiela loĝejo, ja ne nur tio sed
ankaŭ okazo de pliestimo pri miaj supozitaj altruismemaj virtoj ĉe la fratula
komunumo. Tion ĉi vere mi ne dancigis kaj ne antaŭvidis ĉar tro dista el la
vero kaj, almenaŭ intence se ne aspekte, fremda al miaj ambicioj. Bonŝance la
malvarmo ĉi-jare ankoraŭ ne senbridiĝis kaj ne eksignis mian korpon, malkiel
en la pasintaj vintroj, per ŝveloj kaj abscesoj ĝenantaj figuron kaj movojn.
Ĉiuvespere, miaj samkursanoj min vizitis kaj plikovris per ledaj litkovriloj.
La finseptembra/oktobra/novembra/decembra ekfrostiĝo ne timigis min ĉar la
nokton mi pasigis tiom endorminte kaj lankovrite, ke ĉiumatene oni devis veni
min perskue veki. Findecembro inde plonĝis en la novan ĉelon.
Sed en tiaj kondiĉoj de separateco el la grupo, la emo al diskutado iom
malfajriĝis je naskiĝo. Okazo nova elstarigis, tamen, urĝan scivolon nepermesantan
prokrastiĝi: rotogazetoj kaj filmaj dokumentigaj reporteraĵoj plenplenis,
tiujn tagojn, je naziaj lageroj kaj amasoj da kadavroj de gasitaj, aŭ alimaniere
mortigitaj, judoj. Ĉu vere, ĉu ne vere? La kondukanto de najbara paroĥa
kinejo rikoltis plurajn de tiaj dokumentigaj filmoj kaj invitis la fratularon
spekti ilin. La obscene terura spektaklo, inspektigita plurfoje kun la espero
senvualigi artifikojn kaj trukojn, pruviĝis nekredeble kredebla kaj hontinda
por ĉiuj. La sekva nia silento estis trudita de la embaraso kaj neeblo trovi
pseŭdoraciajn eksplikojn almenaŭ aspekte pravigantajn, malgraŭ tio, ke, eĉ ĉe
persekutantoj, el tiaj ne povis manki.
La diskutadoj rekomenĉiĝis la postan tagon, dum kiuj ĉiuj opinioj, eĉ la plej
bizaraj, havis civitanecon. Ok tagoj pasis dum ni atendadis la lernejaran inaŭguron.
Ĝuste por tiu tago oni anoncis prelegan debaton pri la historio de la
diaspora hebrearo kaj la ĵusaj persekutoj kontraŭ ili. La studentoj estis invititaj
starigi demandojn aŭ opiniojn kaj rakonti spertiĝon.
Patro Aleksio, sufiĉe konata inter ni pro sia studentrestado kaj instruiĝo ĉe
la Studium Biblicum Franciscanum de Jerusalemo kaj doktoriĝo pri eklezia
146