LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
doj, kun la flankkapaj haroj disflugantaj liberpensule (laŭ ne plibone klarigita
esprimo en la grupo) sub tonsuro natura pro ronde kapcentra kalveco, li sin
montris asertanto de la ĉi sube registritaj tezoj, de ni jam konitaj kaj kontraŭargumentitaj
kaj dumstude kaj okaze de interbabila rafinado de nia propaganda
aktivado. Li el senimpeta komenco malrapide akceliĝis al vere ekscita
pledo, bildige uzante freŝajn metaforojn kaptantajn admiron kaj konsenton,
ĝuste laŭ nia nekaŝita prefero ke tuj en li malkovriĝu pli ol la sentencumanto
la politika verdiktanto: vere, liaj sentencoj tiel ekkonturiĝis kiam lia incitiĝo
fariĝis ekscitiĝo: ĝuste tiam li haltadis momentetojn por admiri kaj gustumi la
konsentajn efektojn el la publiko. Kiam eblis, inter siaj jam torentaj vortaj elverŝadoj,
bonvenigi paŭzojn, tiel evoluiĝis la konversacio:
1) Mi estis, li reeĥis, dum pluraj jaroj ĉe la mizero de la popolanoj, kaj
konvinkiĝis post longaj pripensadoj, ke tiu ekstrema malriĉeco estas altrudita
de ĉioinvadanta kapitalismo, certe ne de komunismo. La eklezio bedaŭrinde
tion ankoraŭ ne komprenis.
Neniu obĵetis ĉar tio juĝiĝis opinio libera, kvankam la ekleziaj pensuloj neniam
laŭdis aŭ aprobis tian kapitalismon: estas laŭdata nur la libera entreprenemo
kaj la industria iniciatemo kun libera merkato enkadre, tamen, de reguloj
strikte aplikataj ŝtate kaj interŝtate. Oni bezonas krei, laŭsugeste de la socialaj
papaj enciklikoj, strukturojn kontrolantajn kaj devontigantajn kaj rigore obeigatajn.
2) Ni povas facile, tre facile, spikumi inter komunismo kaj marksismo: oni
povas forpuŝi tiun ĉi por akcepti tiun. Eĉ se la estroj de la kompartioj marksismus,
ili neniam sukcesus elradikigi el la animo de la popolo la kredon je
Dio kaj je Kristo laŭ kristana tradicio same kiel okazas en la komunistaj landoj.
Iuj el ni, kun komuna aprobo, obĵetis, ke mankas pruvoj, ke la konstanta
ateismiga plurforma instruado, insista en kulturaj kaj komunikilaj esprimoj
kaj en la lernejoj kaj en la armeo kaj en centroj de penso kaj en universitatoj
ktp, finfine ne sukcesos krei kontraŭreligian sistemon de pensado, kiu intertempe
senigas eklezion je libero kaj je rimedoj por transdoni la evangelian mesaĝon.
Male, historiaj spertoj, eĉ se en malsamaj kuntekstoj, persvadigas pri la
kontraŭo. Komunismo reale detruas ankaŭ la sociajn strukturojn de la eklezio.
Ĉiukaze ne licas meti en danĝeron la kredon de multaj pro iu distingo kies realiĝo
eventuale ekefikos tromalfrue kiam la kredo mem estos, ĉe multaj, jam
detruita pro ateismiga enkulturado. Pri tio ni bedaŭrinde havas terurajn kaj
214