LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
vaton, la piediradon kun la manoj enpoŝe, la staradon kun la dorso neklinita,
kiel kaj kiam uzi la aromaĵojn kaj komunajn similaĵojn, kiel ŝampui la harojn
kaj profiti je oportunaĵoj por travivi sen disverŝi ŝvitodoron, ne malefikan nur
ĉe ravitaj virinoj..., mi ellernis el ili. Por iom pli konsenti kun iliaj gratuliĝantaj
zorgoj, akceptataj kaj montre dankataj de mia ne tute spontana naiveco, mi
ne malsekretigis miajn antaŭajn forfluajn sekularajn spertojn. Kaj fine ili fieris
pri miaj nova portado de vestoj kaj memprezentado kaj memfido je kontakto
kun la publiko. Ĉe unu afero ili limiĝis, ili rifuzis influi: kiel gladi ĉemizon,
ŝarĝo de la venonta edzino kiun mem travidas jam feliĉe avancanta! Kaj fine
dank’al ili mi sukcesis trovi pormomentan okupon duonsalajratan, kiu min serenigis
ĝis meriti ilian jenan komenton “la dungiĝo sveltigas vian figuron kaj
vi eksociumas pli spontane!”. Vere tio kvietigis la inertigan amasiĝon de miaj
pensoj kaj ebligis, ke mi ekvidu farinda la viziton al la virino pri kiu mi ne aŭdacis
aperte trapensi, ne eĉ en fidecaj momentoj, ke ŝi estas min atendanta de
kiam mi revenis al konvento post mia portempa sekulariĝo.
Klariĝu ke pri mia sendunga dungo-serĉado mi ekmalsupris de ĝojo al deprimiĝo
ĉar firmaoj, denove kaj pli intense persone pridemanditaj, ĝentile sed
senkompate, hastas reliefi ekonomian nekonvenecon dungi transmezaĝulon aŭ
delikate motivas pro buĝeta strikteco deviganta maldungi jam okupitojn: maldungo
jam atingas pli ol dek procente. Ankaŭ ĉi rilate, miaj novaj amikoj helpis
aranĝi serĉadplanon. Kio lasis min fali en tiom da malentuziasmiĝo? Estis la
fakta rezigno de miaj ekssuperuloj pluserĉi por mi.
Dume mi havis la malagrablan surprizon esti salutata, laŭŝtupare de domegulo
de mia luita loĝejo, per epiteto “pastro”. Eble, tiu persono kredis per tio
montri sian respekton al mi, sed ĝi kaŭzis al mi ne antaŭviditan suferon ĉar mi
klare perceptis, ke mi malsukcese klopodas konservi anonimecon. Utilas precizigi,
ke kvankam mia emo korelverŝe interagadi kun aliaj, unu el miaj plej tujaj
decidoj, post la demisio, estis ĝuste eviti esti konata kaj salutata laŭvoje. Tia
kondiĉo baldaŭ finiĝis por esti ŝatata kvazaŭ ŝirmo kontraŭ neoportunaj scivolemuloj.
Tial tiu saluto, tiele tute abrupte, unue min restigis senreaga kaj konvencie
respondanta, poste ekjuĝigis min kiel eksterakvan fiŝon kaj bezonantan
novan identecon. Kiom belas nekonateco!… kiu tamen kontraŭstaras mian naturon!
Paŝ-post-paŝe miaj parencoj ekregresis el sia rezisto al mia nova elekto. Ne
nur laikiĝon iuj el ili akceptis, sed ankaŭ miajn novajn juĝon kaj konduton rilate
religion, kiujn ili iam imagis ribelaj kaj detruemaj. Penante ne malmulte,
dum postaj jaroj, kaj kun postdiskuta sukceso, mi devis eksplikadi, ke ne la
260