LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
mia varo: butikistoj volas konkretigi sian ameman partoprenon en mia ĝojo
per mendoj, eĉ ilin duobl- kaj triobl- igante, eĉ foje ili konfidis la varkvanton al
mia diskreteco. Kalkulinte laŭprofite, mi lukris en unu monato kiom mi gajnis
dum la du antaŭaj jaroj kaj la trendo daŭris ankoraŭ unu jaron ĉirkaŭ. Min vidinte
miaj klientoj antaŭ ĉio partoprene petadis: ”Kiel fartas la infaneto de la
kunnaŭdekjara paro?”.
Samfirmaaj kolegoj provis kredigi al mi, ke tio aranĝas la ĝustan okazon por
transpasi el “makleristo al vendisto”, nome al firmaisto. Mi venkis la tenton
kaj restis, male, atendanta tion kio ne… okazis. Tio ĉi:
Se neniu el la min gratulantoj tuŝis la temon de plua naskiĝo (eble ili timis
aspekti maldelikataj aŭ okazigi sur min gravajn, laŭ ili, suferojn), mi kaj Albina,
tamen, laŭ kelka tempo nutris tian esperon: ekigite la motoron, ni esperis,
ke ĝi funkcios poreterne! Kial tia deziro? Ĉu pro egoismo? Eble nur pro tio ke
la ĝojo estas korelverŝa kaj amkrea, eksplodiga! Sed por ni ĝi restis tute koncentrita
sur Elvira ĉar la naturo krude sentencis: sufiĉe!
Ĉio fluis tiom bele, ke foje mi timis, ke la kristala vazo eksplode dispeciĝu
laŭnombre de siaj briloj. Kaj jen la minacanta timo, fakte, pormomente ekfariĝas
realo, tiele: la jam trijara infano ne respondas al niaj voĉinvitoj, ne plu
reliefiĝas en domaj ĉambroj, ni kuras al la balkonoj (oka etaĝo) kaj terurite
rigardas malsupren: personoj paŝas normale! Ni vidas, bonaŭgure, la hejman
pordon ale al la ŝtuparplaceto malfermita; kaj ĉar la lifto ne obeas al mia fingrordonoj,
mi decidas malsuprenire trakuri la tutan ŝtuparon. En la korto, en la proksimaj
stratoj ĉio normala, sed la infano kie kaj kiel malaperis? Ĉu oni ĝin kaperis?
La lifto daŭrigas ne obei al konvulsaj puŝoj; sed jen singulto, dampaj
ploroj. Post momentoj ni brakumas, fine liberigitan, Elviran kiu apenaŭ sukcesas
balbuti pri tio kio misiris. Ni rekonstruis jenon: la friponetino trovas malfermita
la hejmpordon, eniras lifton kaj tiu ĉi, per ŝia aŭ alies butonpanela tuŝado,
startas: la filino ploras sed neniu aŭdas, tiam ŝi fingrumas la ŝaltilaron: la lifto
haltas meze de sia kuro kaj ne plu restartas, preskaŭ nivele de la dua subtera etaĝo.
Helpe de la pordisto, la lifto fine obeas kaj reatingas teretaĝon kaj ni povas
konsoli la infanon.
Eble ne pliiĝas la enuo de la leganto, se mi aldonas ĉi tie alian, ĉi foje simpatian
nevolan amuzaĵon okazigitan de mia filineto. Elvira jam kreskis kaj de du
jaroj bazlernejas. En amikiĝa renkontiĝo, kun hastece aranĝitaj manĝaĵoj, de
la gepatraro kaj geinstruistaro, kelkaj komplimente miris, ke mi ”kontraŭ onia
atendo ne trinkas tutan vinbotelegon”. Iutage ŝia instruistino, kiu kiel kolegino
de mia edzino min traktas konfidence, min vidante komentas ŝercbruske
301