LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Lin perdi por ĉiam ĉar la morto, perdanta sian sakralajn specifecojn, forĵetas ankaŭ la okazon konscie estri la eternan futuron”. Tiam liaj vortoj taksiĝis troaĵoj. Dum, krome, sekvaj lecionoj, la konsidero plivastiĝis sur la historio de la homo kaj sur la historio de la civilizo, kie la morto evidentigas, samtempe, la malsamecon de la du: “Civilizo elpaŝas pograde kaj ĝiaj malvenkoj estas juĝataj nur paŭzoj; homo, male, atingas sian kulminan personan civilizon, nome ĉio koncerne siajn tempan celon kaj transan sorton, en la unika ekzisto: per la libervola decido li response elektas aŭ kunloĝi kun Dio aŭ resti ekstere, se ne kontraŭ, de la transcenda sfero, ekde tuj li rajdas sian sorton ĉar la morto nur malkaŝos tiun neŝanĝeblan elekton. La homa civilizo, tio estas la spuroj de la mortintoj, daŭrigas, sendepende de la individua sorto, pli aŭ malpli sin plibonigi. Moralvidpunkte, male, la homo ne povas ne atingi, pro la nepra libera decido, sian kulminon”. Dume lerneje oni permesis, foje eĉ invitis, uzi la italan anstataŭ la latinan lingvon por ke la estontaj predikantoj kaj konversaciantoj pri religio inter la popolo sin provizu je la lingvaĵo reale uzota inter la landaj homoj. La transpaso al la nova sistemo montris ja jes, kiom oni gajnas je lerteco kaj komunikarto en la prezentado de sia penso kaj al la popoloj kaj en la fakagado sed samtempe oni evidentigis kiom da precizeco kaj sinteziteco kaj kerneco perdis la prezentado, aparte tiu de la fako pri oficialaj trajarcentaj ekleziaj instruaĵoj. Dum nemallonga tempo la du lingvoj paralele kunestadis. 222
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Ĉapitro dekunua Posedi la veron kaj ribele ŝanceliĝi tra ĝi Je la komenco de la kvina priteologia lernojaro oni serioze ekpreparis sian animon al la dezirata celo: suriri per la eskalo de la subdiakona kaj diakona ordinoj la sacerdot-dignecon. Tiupunkte de l’ eskalado duboj pri sia vokiĝa elekto ne devus plu persisti, sed foje en mi pluokazas da tiaj: tiom pli, ke nun mi certas, ke, forlasante tiun vojon, mi ne restus senlabora, ĉar jam eniris la fratularestrojn, kvankam ne pale kaj ne konstante, la konvinko, ke oni devas helpi la forlasanton krei al si akceptindan salajritan pozicion, kvankam oni el la minaca fono ne malaperigas la dujaran soldatservon. Sufiĉus riveli dubojn pri sia vokiĝo, por esti blokita en prokrastiga pripensindejo aŭ akompanata al la sekulara mondo. Duboj foje en mia konscienco okulumas ĉar la sekulara vivo, ĉiam taksigita de la edukantoj valoro, foje akiras, kvankam blinkan, brilon, precipe rilate la priaman ne senadmirige ofte aludatan en oficialaj rezonadoj. Ne necesis, ke tio malkaŝiĝu al la klerikedukaj respondeculoj rekte de mi ĉar kelkan semajnon antaŭ la ordinaddato malsekretiĝis, ke ĉe la superuloj ankoraŭ diskutatas mia taŭgeco por la sacerdotstato kaj tial mi atendu, ke iliaj ideoj klariĝu forvenante de la paraliza necerteco aŭ, ke mi donu pli senduoblaspektajn signojn. Oni oficiale invitis min peti mem prokraston kaj pripensadtempon, aspektigante al la kunkandidatoj mian momentan hezitstaton; mi elektis tiun solvon, montrante tamen ĝenon kaj doloron. Tiuj estis sinceraj, kvankam senŝancele mia eno trovis konscienca kaj prudenta la superulan decidon pri mi. Eble la kunuloj kredis ĝisfunde al mia ŝajnigo aŭ ili siavice pro kamaradeco elmontris kredi; sed jam estis akceptita la situacio kiun eble ankaŭ ili antaŭvidis. Rilate tion notindas, ke min ne hantumis tiukaze, malkiel antaŭfojon, sento de humiliĝo kaj senvaloriĝo kiu tiom min sentigis malsupera kaj kompate rigardata, kaj plie mi certis, ke ne ekzistis humiligantoj: la sperto de la pasinta humiliĝo, pro ĝia manko de motivo, postlasis en mi spuron de maldeco aŭ neindeco neforstrekeblan, kaŭzitan sendube de reala aŭ imagita paliĝo de prikonsidero pri mi ĉe la kunularo. Eble, male, nun probable ŝvebis sur mia kapo duonaŭreolo el la sinteno de fiero pro mia iniciato peti prokraston de io tiom ŝatata, kvazaŭ la ordinotoj mankus je tiu kuraĝo. Sento de supera emancipado, foje ekperceptita senmotiva, travidiĝis el mi, kiu pludraŝadis studobjektojn dum miaj 223
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 195 and 196: “Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 227: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?