LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉapitro dua
Krudaj adaptiĝoj kaj pli krudaj aspiroj al milito
La plej konata inter la seminariaj aktivadoj, laŭ onia opinio kaj mia amara
konstato, antaŭvidita tamen, koncernas meditadon kaj preĝadon. La tempo,
fakte, dediĉata al preĝado estas konsiderinda, eĉ oni celas instrui por ke etpaŝe
sed perceptigeble oni spertu aliigi la tutan tempon kaj la tutan tagagadon al
preĝo: iu speca de ĝoja penso direktiĝanta el koro al Dio, vole kaj kore sentita
kaj sentigita kiel amiko. Sed Dio, tiutempe, de mi ne estis taksata, des malpli
perceptata, amiko, li najbaris al nenio, aŭ restis io je kio mi nur profitcele ŝajnigis
kredi kaj ami. Kiom da tempo mi devos pasigi en tiu preĝa tasko, dum
kiu mi devos simuli partoprenon kaj inklinon al Jesuo kaj Maria? Kiel elaĉeti
tiujn foruzatan tempon kaj neĝuitan aktivon? Kiel sendamaĝe daŭrigi miajn
sintenajn, mienajn kaj tutkorpajn aspektojn kaj superi tian dialogadon kun estaĵo
kies ekzisto tute al mi ne interesas kaj kiu, se ekzistas, loĝas tre fore?
Jen antaŭeniĝas la solvo: iom post iom, preskaŭ spontane, elcerbiĝis kaj
preciziĝis la elirvojo, per kiu malgraviĝu aŭ transformiĝu en agrablon la pena
neevitebla tasko: mi hastis parkerigi la preĝojn por ilin reciti unisone kun la
aliaj sen elspezi atentiĝon kaj por min fordoni dum meĥanika preĝado al libera
permensa aŭ fantazia vagado. Mi eĉ, foje, por pli certe ne esti surŝutata per
devotaj formuloj, elektis antaŭe la temon de tiu dumpreĝa rezonada kaj fantazia
kreado. Kaj tiel mi sukcesis elprofiti eĉ de la nepreco, tiel de mi interpretita,
ne ŝanĝi korppozicion sur la sidloko dum meditado por eviti pale eksterigi
enuon aŭ malestimsignan lacecon, kiun jam mi brile superis.
Jarojn poste, kiam mi komencos legi “science“, nome senstompe, ene de
mi mem, mi pritaksos tiun unuan disduiĝon meminicado al la arto ŝajnigi kaj
konservi sensufere du kontraŭajn sintenojn kaj kondutojn en la samaj aferoj.
Tamen, foje el miaj lipoj elglitis, kelkaj voĉtrenaĵoj dum la silentaj cezuroj,
aŭ devojiĝoj dum voĉaj preĝaj formuloj, el kiuj mi ellernis foriri per eta raŭkectuso
kaj novaj palaj signoj de fervoro esperante ne impresi tro aĉe la kunpreĝantojn.
Etaj humiliĝoj por grandaj profitdonaj distroj! Sed mi haste perfektigis la
arton preĝi senpreĝe: jen kiel.
Tuj post la matenleviĝo, la seminarianoj kolektiĝis en la kapelo por la unuaj
tagdevotaĵoj. Mi rapidis dum la tualetaĵoj, gajnante kvaronhoron kiun mi elspezadis
en la kapelo en kies benko sidanta silente mi legadis kaj relegadis la
17