LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Posttagmeze tuj al la tombejo kun en mane bukedo kombinita el floroj aĉetitaj
de mia edzino. Ĝin portas mi, kvazaŭ tiu ĉi gesto povus esti vidata de Katarina
kaj reliefigi pensojn kaj sentojn konsoldonajn por ŝi. Jen la tombo: nelegeblaj
literoj en breĉetita tomboŝtono, sen floroj, eĉ nefreŝaj, sen apartaj signoj
de ama prizorgo. Ĉi tie kuŝas io de ŝi, mi senteme pensas, kaj enflaras tutan
ŝian amatan personon. Kiel manifesti al ŝi ion pri mi nun humile dankema,
dezirema aŭskulti ŝin pri si? Kiel rerakonti denove al ŝi, ke neniam mi forgesis
ŝian elreviĝon kaj suferon? Mia plenpleneco de sentoj estas eksplodanta.
Al kiu konfidi mian koran transdonaĵon por ŝi? Ĉu tiu mia sentamplekso, konfuzita
en kulposento kaj kontento pro mia lojala deziro ŝin renkonti, nenion signifas?
ĉio perdiĝos? Se estus interparolanto kiu perus inter mi kaj ŝi!
Mi forte deziras, ke ekestiĝu tia peranto, ke li estu tie ĉi por rikolti de mi
kaj raporti al ŝi; ke tiu ekzistu por konservi ĉion de ŝi, ĉion konsistigante por
ke ŝi povu scii pri miaj pensoj kaj miaj sentoj kaj pri mia senlima partopreno
en ĉio ŝia, kaj por ke ŝi sin sentu konsolata. Mi sentas tiel intense tiun deziron,
ke ŝajnas neeble, ke tiu peranto aŭ interkomunikiganto aŭ kunigilo povu ne ekzisti.
Mi bezonas lin, do li devas estiĝi!
Kaj tiu evidento sin transformas, preskaŭ alloge, en ĝojon pro tio ke mi nun
fine eltrovas la manieron por alveni al ŝi. La dubo, ke tiu mia deziro estas donanta
konsiston al bezonema fantazio, ŝajnas kontraŭlogika kaj kontraŭracia
kun eĥoj de rankoro kontraŭ tiu ĉi kiu sin permesus neekzisti. Se li ne ekzistus,
li mankus je respekto kaj amo al mi kaj precipe al Katarina. El miaj lipoj
eliras sensencaj monosilaboj dum elinterne fontas la plej konvinka preĝo: preĝo
por ŝi, por ke estu fine konsolo por ĉiuj, por ke Li daŭre ekzistu por ĉiamigi
eĉ tiujn miajn sentojn!
Sen li, ĉio sensencas, kun nenio bona konservita. Kun li la monstro de la morto
fariĝas nur pasado. Kion vi balbutas, la rigardon adresita al io nevidebla?,
demandas mia edzino, provante min forvenigi de tia angorstato kiu en tiu ĉi momento
jam fariĝas ĝoja certeco. “Li, Li estas kaj savas ĉion bonan, ŝin kaj nin!”.
Ni plurestis en tiu hotelo por reviziti ŝian tombon kaj akiri malpli partajn
kaj malprecizajn informojn kaj partopreni en meso memore je ŝi. Ŝi perdis,
laŭ spurmemoraĵoj, ne multe post nia disiĝo, la gepatrojn, kaj sekve de ĉio sin
apartigis ankaŭ de amikecoj, kaj travivis la lastajn jarojn preskaŭ en kompleta
soleco kaj senĝuo, eble humiligita kaj nuligita ĉe si mem de la enŝteliĝinta konscio
ne esti amata, fore de sia patra hejmo intertempe transigita al aliaj manoj kaj
tuj poste disfaligita. En la malsanulejo kie ŝi forpasis, neniu dokumento jam
estis konsultebla: kelkaj kredis memori, ke ŝi travivis daŭre sinkanta el mute-
374