LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
terhejmaj malbedaŭraj komentoj! Sed por igi nur ŝajna tiu pesimisman vivvizion
li tenis jam preta kaj rimarkita, eĉ en prelegaj dialogoj, korektigan realĝustigon:
“Bono valoras per si mem, sendepende de la motivaĵoj de la ĝin faranto“.
Iujn de la lastaj vivjaroj li volontule dediĉis al la asistado de narkotaĵemuloj
ekaktivantaj por eliri el la sindetruo en rekupera komunumo, funkciante,
krom ĉiohelpanto, kiel psikologia spertulo. Ĉiutage unu horo aŭ pli inter la gejunuloj,
foje ankaŭ pli ol kvarjaraĝuloj!
Intereson ekscitas liaj impresoj pri si, plurfoje priskribitaj al la edzino kvazaŭ
por reflektigi al si la ĝustan ordon de valoroj. Sentojn inter si kontraŭajn li
notis en si mem rilate la “gastojn” en saniga kaj el narko-uzo-liberiga traktado:
“se mi uzas multe da kompato kaj amo traktante kun la liberiĝantoj el narkotaĵoj,
se mi paciencas en la aŭskultado kaj esprimas sincerajn simpation kaj
partoprenon,ilin fortigante en la submetiĝo al la “ programaj” bridaĵoj de
reeduka kunvivado, ja jes ĉio vera! Sed ĝuste tio, tamen, reage ekprovas
transformiĝi al malsimpatio kaj al senmizerikorda juĝo kontraŭ la interrompantoj
de la sentoksiga kuraca-reeduka “programo” aŭ kontraŭ rehokiĝantoj
tra narkotaĵoj kaj krimoj: en min pli ol doloro foje ensaltiĝas punvolo!”. La elreviĝo
de nereduktiĝo je drogouzo ekprovas translimiĝi al malsimpatio kaj eĉ
ŝanĝi la amon en same tioman indignon. “Mi devas daŭre min refari kaj konfronti
kun Jesuo Kristo, li lasos skribite, kies faktema elvola kompato neniam
ĉesas kaj ĉiam renoviĝas. Kiom da luktaj rezonadoj kun tiuj miaj
impulsoj…”.
Li kutimis signi en la taglibro, kiu poste restadis ofte malfermita sur skribotablo:
tiom lia animo estis konfidema al Albina, kiu tamen daŭre respektadis
lian privatecon. En paĝo de tiuj lastaj tagoj registritas jenaj vortoj kiujn li
en suferanta intimo envolvis je poeziemocio laŭ sia kutima stilo, eble aludantaj
al Albina:
“Jam ŝian vizaĝon brodas la pasintaj belaĵoj pluvivaj en mia memoro kun
la virtoj de ŝia animo. Ĉu ĝuste la virtoj forfuĝigis, kvazaŭ senutilajn, la fizikajn
belaĵojn de ŝia vizaĝo tiun ĉi trastrekante per faltoj? Aŭ ĉu mia neglektemo
aŭ indiferento konsentis, ke tiuj ĉi instaliĝu ĉirkaŭ la ĉarmaĵoj de ŝia vizaĝo?
Kulpas mi kiu ne antaŭvidis tion! Kial mi ne haltigis tian ekruiniĝon? Aŭ
ĉu, eble, tio ne estas ruiniĝo sed nur envolvilo kaj gardilo de jam maturiĝintaj
kaŝitaj belecoj? Jes, ili estas altiraĵoj iam nur apenaŭ traviditaj! Jen mi ilin
kisas kaj kontemplas”.
Kiam Albina rekonis al si la rajton kaj devon legi tiujn liniojn, tiujn alu-
424