LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
temoj: “La nia estas mondo de intensa komunikado: telefono, telefakso, elektronika
poŝto, porteblaj varifunkciaj telefonetoj, sintezaj alfabetoj... estigas senĉesan
elmemiĝon. Tio diluas la intensecon de la emocioj igante ĉion ŝajnemocia
kaj bagateligante la vizaĝvizaĝan rakontadon ĉar malofte emociado
naskiĝas el profundo de sentoj, kaj ĉiukaze restas forflue; kiam la sentoj estas
bezonataj kaj urĝataj, la homo trokomunikanta riskas ne plu trovi la ĝustajn
lingvaĵojn kaj la oportunajn ulojn, tiujn ĉi jam aridiĝintajn kiel li. Komunikado
sensentema sekigas la sentimentan fonton mem, same kiel la troa komunikado
riskas afektiĝi”.
Kroma eltiraĵo el la sama paĝo:
“Kiam sentoj, la geedzecaj kaj amaj sentoj ekvelkas, necesas ilin ekveki per
eksteraj gestoj kaj signoj: la praktikado de simbolaj signoj foje reeĥigas kaj
fajrigas la ekpaliĝantajn sentojn al veraj sentoj: la komunikado povas fariĝi
signo aŭ postuli signojn ĝermantajn en veran amon”.
Kaj aliajn erojn de liaj konfidencoj Albina, kvazaŭ por ekkvitigi sian ŝuldon
al la memoro pri li, legadis gustumante vortojn kiujn ŝi plezuriĝe eldiris
laŭ lia infleksio.
“Mi neniun instinkte kaj spontane amis krom Ŝin kaj Elviran. Sed se amo
estas deziri bonon al aliaj, eĉ al fremduloj, kaj prizorgi nivele de intenco kaj
volo, laŭeble, ilian sorton, mi amas ĉiujn pere de miaj amatoj engaĝiĝantaj por
la aliaj”.
Per ĉi-suba noto eble li sin akuzas:
"Se la eterneco konsistos, krom el esti, ankaŭ el fari, mi dum ĝi pardonpetados
al sennombraj homoj. Mi malofte ĝojis antaŭ iliaj bonŝancoj kaj komfortoj
ĉar tiuj ĉi ŝajnis al mia kora mallarĝeco malpliigi la miajn aŭ montre
riveli kion, materian aŭ intiman, mi ne havas; ofte mia animo nur aspekte partoprenis,
pense kaj kore, en iliaj suferoj, se ne kiam venke kroniĝis mia volo
malkonsenti kaj kontraŭi indiferenton aŭ malkontenton tiujn ĉi envojigante al
la akcepto kaj kontentiĝo. Tia listo neniam finiĝos! Foje mi ekĝojas antaŭ alies
missortoj. Mi imputas tian spontanan, sed rege kontrolebran, psikmisaĵaĉon
al la kategoria “amo por la katastrofo” kvazaŭ tiu ĉi pliprestiĝigus min kiel
spektanton aŭ rakontanton. Ankaŭ pro tio mi devos pardonpeti al pluraj”.
Aldonaĵo de Albina: “Ofte li manifestis, ke mem estas luktanta kun tiaj supre
priskribitaj nevolaj tendencoj. Tia lukto, kunfandita kun la vola amo, estigas,
mi certas, lian punkton de merita nobleco. Foje li konsterne miris, protestante
kontraŭ si mem, pri sia ofta unua instinkta impulso de envio antaŭ nova
anonco feliĉiga por proksimuloj, kaj komentis: ĉu ne estas tio, en mi, la signo de
429