LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
vaj argumentoj ne limiĝantaj al ŝerco, filman monologon de Il Deserto Rosso 3
(La Ruĝa Dezerto), en kiu la protagonistino estis taksata freneza nur pro tio ke
kiam ŝi amas la hundon ne kapablas ami la edzon, kaj dum amas la edzon ne
kapablas ami la hundon. “Kial, sin demandis la virino, al mi ne estis koncedite
ami ĉion samtempe, en ununura pli efika ekstazo kun la postulitaj pleneco kaj
totaleco?”.
Albina vidis en la para amo la ekstarton de la ama sinteno al ĉiuj laŭ la
Krista mesaĝo. Laŭ tiu mesaĝo, al universaleco iu transpreniĝas per konsekrita
sengeedzeco, alia per geedza amo. Ni rafinis, ĉi-okaze, la emon kaj scipovon
pliklare distingi ĉu pri la kristana invito al kunfandiĝo de sia amo al Dio kun
tiu al la proksimuloj, unika vera fonto kaj rivelilo de humaneca perfektiĝo, ĉu
pri la emaĉoj de nia persona psikologio; kaj ĉiam tio finiĝis per intensigita realĝustiĝo
de la celoj de nia amo. Cetere nia intensa aktivado en volontula servo
aŭ animado naskiĝis ankaŭ el deziro forturni la riskon egoisme solidiĝi en
niaj komfortoj kaj ĝojoj, malgraŭ la nin ĉirkaŭantaj alies malfeliĉoj. Ke universalecemo
aspektu eĉ ekstere, antaŭ la fizikaj propraj kaj aliulaj okuloj!
Nun mi havas edzinon, filinon, loĝejon, pangajnigan okupiĝon, estimitecon,
sendependecon kaj la ceteraĵojn por senti min feliĉa, kvankam moderigita
de la konscio ke feliĉo ne stabile kuŝas samloke por ĉiam ĉar malofte foriĝas
el mi la impreso ke aliaj vane centras siajn energiojn por ĝin pluteni. Kaj
la risko ĉion perdi, spite de kontrolo kaj ĉiama antaŭvidita, povas fariĝi ruiniĝo
senaverte, abrupte, same kiel raportebla ĉi-sube.
Mi komisie vojaĝis en turismaj lokoj: kia pli ekspluatebla okazo por turisme
aŭti kun edzino kaj filino? La stratoj alloge vetureblaj kun signaloj sufiĉe
elmontriĝantaj, la vetero laŭdezira, dum mia ŝoforado prudentas kaj malrapidas.
Neantaŭvidite ĉio estas elmetita al elprovo de fatala risko kiam kontraŭfronta
aŭtomobilo abrupte angilas fine invadante mian koridoron ĝuste tie kie la post
vojkurbiĝa dekliveca strato, kies asfalto molas pro varmego, kontraŭkurbiĝas:
mi blokas kaj samtempe devias al maldekstra flanko, evitas milimetre la invadanton,
preskaŭ kolizias kun dika flankstrata arbo, preskaŭ tuŝas duan arbon,
glite revenas en la kajecan gruzon bordantan la straton antaŭ fosaĵo, sed mia
aŭto ne plu interfrotiĝas kun la tereno, malkoneksa pro alia hieraŭa akcidento
kaj konkludas sian kuron kun la okupantoj en la flankstratan dumetran profun-
3 Filmo de reĝisoro Michelangelo Antonioni (1912 en Ferrara – Romo 2007). Laŭlonge de
filmverkoj li rafinis sian stilon trairante el senpieca analizo de malfacile interkomunikiĝantaj
paraj kaj amaj sentoj ĝis la prezentado de la hodiaŭa socio sub la signo de la senkomunikeco
kaj soleco en la senfina abundo da komunikaĵoj. Estas temoj de Deserto Rosso (1964) .
307