LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Rilate tian mian enamiĝon al Esperanto, Albina diradis, ke tiu ĉi ŝancas kiel Evangelio: por tiun ĉi efike agnoskigi, oni devas antaŭe eksciti pri ĝi deziron ĉar ĝi postulas regreson el pensmaniero kaj ŝanĝon de mensformo: penoj kies fruktoj ne tuje rimarkiĝas, kaj la veko de intereso fariĝas la unua tasko pro la ne evidenta bezono je ĝi. Analogaĵo statas rilate Esperanton: la bezono de ĝi nur post multe da eksplikoj impresas ege utila kaj eĉ bezona por la homoj 2 . Cirkonstanciĝis ĉirkaŭ tiutempo, kiam la bebo jam pasis la unuajariĝon, ke mi estis, senintence, necesigita agi sacerdotece. Rilate tion antaŭmetendu, ke dum forumo de laikigitaj pastroj, praktike ekspastroj edziĝintaj, mi distribuis foliajn enketilojn celantajn testi iliajn aspirojn pli/malpli sekretajn rilate eventualajn sacerdotecajn sopirojn: ĉu vi akceptus - kondiĉe koncedite - repreni la sacerdotecan aktivadon kiel pastro edziĝinta aŭ reinstaliĝi en similajn oficojn? Post kelka monato mi ricevis, kelkajn centojn da responditaj enketiloj, el kiuj rezultis, ke nur malpli ol 40% revenus al la antaŭaj stato kaj agado en la eklezio. Mi enviciĝis inter la 40%, maltrankviligita tamen pro la granda kvanto da rifuzantoj, kiuj eĉ plinombrus se miaj porenketaj folioj atingus kontestulojn pri la ekesto de la grupoj mem. Tamen tiujn rezultojn oni kritikis, dum tiugrupana renkontiĝo, pro, nefavora al sincereco, etoso dum enketado kaj plursencaj demandoj. Ekzakte tiutempe komunaj amikoj, miaj kaj de la persona de ili taksata be- 2 Pri Esperanto, kiel helpa lingvo, li subtenis apartan opinion. Laŭ li Esperanto funkcios kiel nun la angla, tio estas el si mem reduktos la etnajn lingvojn al dialektoj ĉar nenio garantias, ke la parolantaro ne superstarigu la komune konatan kaj uzatan sur tiun gepatran; krome, ne tute forigis el liaj duboj jenon: Esperanto, malgraŭ la proklamado de iuj bonasentaj civilkunvivadaj principoj de iu mistereca interna ideo, kontribuos al kroma nebuliĝo kaj forigo de elementoj de la kristana enkulturiĝo. Fakte, malgraŭ ke esperanto kaptis radikojn precipe en la eŭropaj lingvoj, kies subgrundo nehazarde odoras je kristanismo ĉar ilia origino estas impregnita je kristanaj kaj bibliaj kulturoj (ĉiuj ties literaturoj naskiĝis traktante kristanaĵojn kaj liturgiaĵojn ktp), ĝi ludas senvole malriĉiĝon aŭ forigon de la karakteroj de la okcidenta kulturo avantaĝe de skeptika aŭ agnostika neŭtraleco. Eble eklezioj, favorante ĉian disvastigon, riskas meti en sian sinon... sangomalpurigilon. Pruve videblas la historio de la esperantistaro kiu aperas plena je aplombeco kaj distanciĝo, ne nur programaj, el ĉio religia, aparte kristana . Rilate plue la principon “esperanto savilo por la etnaj lingvoj”, li antaŭvidis la plej efikan vojon al la malaperigo de la naciaj lingvoj, eĉ pli detruan ol la altrudita anglalingvo ĉar la viktimo konsentas kaj aplaŭdas! Kial, tiam, subteni kaj uzi Esperanton? “Precipe pro tio ke mi ĝin praktikas kaj estas komunikantoj per ĝi kaj en ĝin jam elverŝiĝis la literaturo de la tuta mondo”, li konfesis marĝene de prelego de eminenta esperantulo. Kaj aldonis paradokse: “Nepras, ke esperantistoj trovu kaj ofertu ilajn garantiaĵojn por la defendo de la etnaj lingvoj el Esperanto mem”. 304
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem zona je mia helpo, solicitis min renkonti sian amikon, al mi tute nekonatan, por lin alproksimigi, se eble, al la religio, pri kiu ili konfesis ideojn similajn al la tiamaj miaj. Li fakte, jam kontestanto de la eklezio, fariĝis kontestulo de ĉiuspeca religio sendistinge taksata kaptilo por la homa libero sendepende de plimalplia probabla ekzisto de Dio. Liaj devizoj sonis: “se Dio estas, li certe ne entrudiĝas en la mondajn aferojn; akcepti Dion signifus rezigni sian sendependecon, sian liberon, sian dignecon!; aŭ Dio aŭ homo!”. Nun, eĉ alproksime de la morto, li fiere ŝajnigis persiston en sia totala rifuzo je ĉio religia aŭ dia aludo. Mi akceptis, ĉar funde temis pri konatiĝo kun suferanta homo; sed mi tuj rivelis al li la “amikecan konspiron”. La homo ne restis surprizita “ĉar vere ili amas min”, eĉ li montris dum la dua vizito remalkovri, ke mem povus denove kongruigi siajn pensojn kun Dio kaj pekkonfesi, sed nur ĉe mi. “Sin konfesi oni povas, ja, sed nur ŝvitante ĉar sin forlasi al Dio estis, foje, de mi sentita kiel fandiĝo de mi mem. Kiel eliri el iuj sentoj? Vere mi jam estas ĉion perdanta!”, li ripetadis gurde kaj sente. Ĝuste en tiu momento en mi idekunligiĝis, ke la homo iam estis apoge ekstera partoprenanto en la grupo de la laikigitaj pastroj kaj subtenanto de iliaj celoj kaj enviciĝanto, eble senaverte sed ĉiam kun duonklera afekteco, en la alon de la ekstremuloj. Ĉu li sinceris tiam kaj do la nuna reago blufecas? Aŭ sub blufeco kaŝiĝas vera deziro reveni al Dio? Aŭ ĉu la kaptilo por lin kapti nun alsorĉas min en naiveco? Liaj juĝoj pri Dio kaj eklezio montris ion ekscesan, gviditan de speca bezono kulpigi kelkaĵon. Se mi ne sciis la kaŭzon, tamen perceptis, ke liaj ideoj havis nur supraĵajn radikojn: fakte dum la sama konversacio la homo kvietiĝis kaj ekŝanĝis tonon kaj invitis, ke mi revenu por lin repacigi kun Dio. Ne eblis konvinki la homon, ke al mi estas malpermesite sacerdote sakramenti, je risko de puno pro aŭtomata ekskomuniko. Li elvokis, ĉar doktrine informita, la eklezian juron laŭ kiu ankaŭ pastro laikigita rajtas eĉ devas sakramenton kunekzistigi en ekstrema okazo: kaj tiu ĉi estas tia!, li rebatis omaĝe al mia sincereco pri la komisiantoj de la tasko kaj kontraste al mia rezisto. “Neniu diru ke mi marŝas reen!” li ripetis pli al mi ol al si. Mi aldonis: “nia menso rondas: daŭrigante marŝi reen ĝi revenas al la starpunkto”. Fine mi devis cedi kaj ricevi liajn konfidencojn, en kiuj la prireligia kritiko miksiĝis kun io simpatia al Dio: la sento de la Dia patreco ne estis tute forvaporiĝinta. Kaj estis la lasta fojo, en kiu mi agis sakramentece, kvankam spurojn de paŝtistaj zorgo aŭ sinteno oni estonte malkovros sub miaj sekularaj agadoj. Ĉar la mono fluis ne malabunde el miaj prosperaj aferoj, mi kaj Albina de- 305
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 309: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?