14.04.2013 Views

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem<br />

“Ligitaj en la vivo, apudaj en la tomboj, kunigitaj ĉe Dio”, ŝi diktis por la<br />

funebra bildeto aludanta la forpasintinon. Tiu moto atendas realiĝi ankaŭ por<br />

ŝi, dume ŝi vivas en sereneco, kvankam apogita sur doloraj memoraĵoj mildige<br />

malakrigitaj de la tempo kaj de la rakontado pri li en la ĉi romankompilado.<br />

Rilate ties enhavojn ŝi plezuriĝis pro tio, ke ili fidele kaj sincere reflektas liajn<br />

karakteron kaj realajn travivaĵojn.<br />

Rilate tion, malmultajn tagojn antaŭe Ĝino ricevis respondojn al sia enketo<br />

ĉe amikoj ĉu tiu ĉi romano-biografaĵo povus trovi legantojn: venis neunufoja<br />

obĵeto ke legantoj malfacile rezistos ĝis la fino de rakonteroj kiuj ne obeas al<br />

modernaj ”rekte enen, rekte alen”, kaj, se la “entenoj“ (pli gramatike ol stile<br />

sufiĉe prilaboritaj!) povas trafi la fantazion, bedaŭrinde el la diktanto ŝpruciĝas,<br />

krom sento de frustracio kaj intelekteca ludo, tro da solena asertada<br />

aplombo limiĝanta kun orgojlo kaj trotakso pri si. Pri tiu ĉi lasta punkto li ŝercis,<br />

ke la kontrolistoj intuicie aŭdis la graŭlaĵojn de Albina, kvankam li kaj ŝi<br />

alkalkulis la diktatan “modestecon vestitan per orgojlo” pli al aspektoj ol al<br />

realo, kaj la tendencon intelektule ludi pri ĉio kaj sur ĉio pli al dialektikemo ol<br />

al pretendo de supereco. Ankaŭ li foje allasadis, ke sen tiu “asertemo” la komunikado<br />

estus pli komunikiĝa kaj simpatiekscita kaj tio pruviĝis diversokaze;<br />

ielaj klopodoj sin moderigi foje sukcesis, plurfoje konstatis, ke la malvirto<br />

fenikse renaskiĝas.<br />

Esperantistoj preserarojn kaj stilmallertaĵojn amatore ĉasantaj, kaj pli ol amatore<br />

ĉion trasarkantaj, ne sin detenis proponi plibonigaĵojn rilate lingvan precizecon<br />

por elimini, ekzemple, neapenaŭajn stumblojn, aŭ kredigi konceptan<br />

klarecon makulita per antikvlingveco kie diafaneco anstataŭas nuancecon: sume<br />

estis konsilite preskaŭ ĉion “amendi”, ankaŭ pro la sencobskuranta kvanto da dubaj<br />

amikoj kaj por malhelpi, ke la komenca originaleco finiĝu en averaĝecon. Por<br />

sondi el faktoj tiun “klarecomankon”, al ili li laŭtvoĉe legadis erojn kritikitajn:<br />

kaj al li ŝajnis, ke en la hezitigaj “kritikistoj” ne tute forestis iu, kvankam<br />

apenaŭ perceptebla, “klopodo por ne kompreni”, laŭ konfidencaj liaj samtempaj<br />

reagoj. Ankaŭ pro tio, li insistis en la serĉado pri la plej malpli maltaŭga titolo<br />

kiu provizore sonis “materialoj por la romano serĉanta titolon”. La definitiva,<br />

ne sen amikaj prijuĝoj, markiĝas per aludo al Dio kiu lin ĝojigis kaj suferigis.<br />

Suferigi por fine ĝojigi. Tial, laŭ lia, kaj de Albina, deziro: Ĉu stumbliganto<br />

aŭ ĝojiganto. Sed konsiloj de antaŭlegantoj preferigis La homo kiu ne sukcesis<br />

trompi sin mem?<br />

Foje vizitante, aŭ revenante de vizito al iliaj entombaj restaĵoj, Albina sin metis<br />

antaŭ Ĝino ame riproĉante pro tio ke li ne plenumis la promeson: “Mi ko-<br />

426

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!