LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
menson eventualaj duboj serĉantaj certecon pri vokiĝaj aferoj, aŭ por pli profunde
elbati sian vokitecon; kaj proponis al mi ordenan nomon anstataŭantan
tiun bapta-civilan. Baldaŭ mi nomiĝos frato Alfredo, per kiu min oni oficiale alvokos
dum la baldaŭa ceremonio, en kiu oni solenos la stigmatiĝon de Sankta
Francisko. Alfredo angla reĝo, ekkristaniginto de Anglio, admiranto de Sankta
Francisko kaj devotulo de sankta Antono, suplementos, erarege certe, mia patrino,
malgraŭ mia preciziga envicigo de la historiaj eventoj laŭjarcentaj.
Spite al la malordo politika kaj milita kaj spite al la cirkulmalpermeso malpermesanta
forhejmiĝi en la noktaj kaj vesperaj horoj, miaj gepatroj fiere ĉeestis
mian vestadon kaj unuan fojon ili vokis min, iom amuzece, per tiu nova
nomo, kies origino kaj signifo mi jam pretiĝis ilustri, eliminante ĉiun tamenan
senton de klero kaj elito je kiu, oni ekrefrenis, mi senintence survojas tentiĝi kaj
venkiĝi. La festa vestado, tiom aspekte ceremonia kiom intime religia, konkludiĝis
per grandioza procesio kaj kantado tra la klostroj interna kaj ekstera,
sed la kantado estis preskaŭ neaŭdebligata kaj poste interrompata de la disŝirinta
diableca ululado de la alarmsireno ĝuste sur nia kapo.
Kial sur nia kapo? Preskaŭ abrupte, tri tagojn antaŭe, la zona militkomando
estis rekviziciinta la nordan parton de la ĉelarkonstruaĵo kaj angulon de la
konventa subtegmento, kie oni instaligis vid-son-kaptilojn kaj laŭtigilojn por
averti pri danĝero, startigante intertempe telefonan tamtamon, la diversajn vilaĝojn
de la ĉirkaŭa ebeno, preskaŭ senlima el tri horizontaj frontoj, kiam estos
alvenantaj bombaviadiloj. Kvin teritoriaj, t. e. ne plu junaj kaj ŝarĝitaj gardi la
patrujan teritorion, soldatoj kontrolis kaj funkciigis la krakantajn sonportilojn
notante kaj telefone sinsekve komunikante, la direkton de flugfortresoj kaj videbla
kvanto da ĉasaviadiloj. Ĝuste en tiu momento ekstartis la ululada alarmosireno
peraere enrompa el tiu vaĉejo kaj aŭdigis sin ĝis, bonŝance, el kelkeloke
oni decidis malsaltigi la kurenton.
Tra komentoj pri tiu surprizo kaj la deziro de pliaj informoj pri la sorto de
nia nacio, ni forpermesis nian parencaron kaj admirantaron kiuj forveturis, piede
aŭ bicikle, promesante, ke ili revenu por pli konkrete informi aŭ informiĝi
pri militaj kaj teritoriaj eventoj. Ili vortigis informi aŭ informiĝi nepovante
diri, pro la komuna nescio, nur informi. Validis la metaforo de kelkaj inter ni:
ni kirliĝas tra tenebroj.
Nur unu el miaj novickunuloj ne ricevis viziton de parencoj, tro foraj kaj
timigitaj de tiuj diverspecaj militaj fonoj. Li restis tute sola en novicejo kiam
ekzakte el la vespera duonombro, el la gajaj bruegoj de la komuna forpermeso,
ni vidis direktiĝi al ni virinon, eble pli ol sesdekjaran, petantan renkonti
57